«Η Αδελφότης των Στεναγμών»
του Γιώργη Σηφάκη (Συμμισακογιώργη)
του Γιώργη Σηφάκη (Συμμισακογιώργη)
Τον Νίκο Ντακάκη τον γνωρίζω αρκετά χρόνια σαν ενεργό μέλος της; κοινωνίας μας, πετυχημένο οικονομολόγο και άνθρωπο που αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο, έχοντας πάντα κάτι σωστό να πει ή να προτείνει.
Το 2005 αποφάσισε να εκδώσει το βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» το οποίο διάβασα και μου άρεσε, διότι ο τρόπος γραφής του είναι απλός, μεστός και κατανοητός. Αυτό όμως που πραγματικά με γοήτευσε είναι το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Η Αδελφότης των Στεναγμών», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2007 και είναι μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Πολλές φορές η ζωή παίζει παιχνίδια και σκαρώνει ιστορίες που δεν μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία του ανθρώπου.
Αυτό θα καταλάβει όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο του Νίκου Ντακάκη που είμαι σίγουρος ότι θα τον συναρπάσει και δεν θα θέλει να το αφήσει από τα χέρια του μέχρι να φτάσει στο τέλος. Το βιβλίο έχει 412 σελίδες και ομολογώ ότι το διάβασα αργά το βράδυ μέχρι να βαρύνουν τα βλέφαρά μου και να παραδοθώ στις αγκάλες του Μορφέα. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Ρέθυμνο και στα Χανιά είναι δε γραμμένη σε στρωτή αλλά πολύ κατανοητή γλώσσα με μοναδικές εικόνες, χωρίς αυτές τις περιττές υπερβολές που κάνουν πολλές φορές οι συγγραφείς για να εντυπωσιάσουν, με αντίθετο τελικά αποτέλεσμα. Ο χρόνος σήμερα είναι για όλους μας πολύτιμος και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον χαραμίζουμε είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, είτε βλέποντας κάποιο έργο που δεν αγγίζει την ψυχή μας από την αρχή. Αυτό λοιπόν καταφέρνει ο συγγραφέας εδώ ακροβατώντας με μαεστρία πάνω σε πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, μεταφέροντας τον αναγνώστη αρκετά χρόνια πριν και κάνοντάς τον πολλές φορές να σταματήσει το διάβασμα. Γιατί τα δάκρυα θολώνουν το βλέμμα του. Με λίγα λόγια καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή του, πράγμα πού σημαντικό την σημερινή εποχή.
Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες διότι δεν θέλω να στερήσω την αγωνία από τον αναγνώστη. Θα πω μόνο ότι πρωταγωνιστές στην όμορφη αυτή αληθινή ιστορία που έχει εμπλουτιστεί με τη μοναδική φαντασία του Νίκου Ντακάκη, είναι δυο νέοι που αγαπιούνται και λίγο πριν τον γάμο τους ο πατέρας του νεαρού ανακοινώνει στην κοπέλα ότι δεν πρέπει να γίνει αυτό διότι είναι αδέλφια. Αυτό το τρομερό μυστικό πέφτει σαν κεραυνός πάνω της και την παραλύει. Είναι δυνατόν; Τόσο άδικη είναι η μοίρα της; από το σημείο αυτό διαδραματίζονται άλλες καταστάσεις που μας κάνουν να μην μπορούμε να αφήσουμε το βιβλίο από τα χέρια μας μέχρι να φτάσουμε στο τέλος το οποίο είναι απρόβλεπτο.
Θέλω να συγχαρώ τον Νίκο Ντακάκη διότι με την «Αδελφότητα των Στεναγμών» κατάφερε να αγγίξει την ψυχή του και να με μεταφέρει σε μια παλαιότερη εποχή, μέρος της οποίας έχω ζήσει. Να θυμηθώ το παλιό Ρέθυμνο στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τότε που κατέβαινα με τους γονείς μου από την Αθήνα με το πλοίο «Αγγέλικα» και βγαίναμε στο λιμάνι με βάρκες. Τότε που η διαδρομή μέχρι τα νότια του νομού ήταν μια περιπέτεια, με τα λεωφορεία να φορτώνουν τα μπαγκάζια των επιβατών στην οροφή και να αγκομαχούν ανεβαίνοντας τις ανηφόρες.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους, να αγοράσουν και να διαβάσουν το βιβλίο για να νιώσουν τα ίδια συναισθήματα. Μέσα στα «σκουπίδια» που μας «πλασάρουν» σήμερα, είναι μια όαση και μια ανάταση ψυχής που την έχουμε ανάγκη.
Το 2005 αποφάσισε να εκδώσει το βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» το οποίο διάβασα και μου άρεσε, διότι ο τρόπος γραφής του είναι απλός, μεστός και κατανοητός. Αυτό όμως που πραγματικά με γοήτευσε είναι το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Η Αδελφότης των Στεναγμών», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2007 και είναι μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Πολλές φορές η ζωή παίζει παιχνίδια και σκαρώνει ιστορίες που δεν μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία του ανθρώπου.
Αυτό θα καταλάβει όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο του Νίκου Ντακάκη που είμαι σίγουρος ότι θα τον συναρπάσει και δεν θα θέλει να το αφήσει από τα χέρια του μέχρι να φτάσει στο τέλος. Το βιβλίο έχει 412 σελίδες και ομολογώ ότι το διάβασα αργά το βράδυ μέχρι να βαρύνουν τα βλέφαρά μου και να παραδοθώ στις αγκάλες του Μορφέα. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Ρέθυμνο και στα Χανιά είναι δε γραμμένη σε στρωτή αλλά πολύ κατανοητή γλώσσα με μοναδικές εικόνες, χωρίς αυτές τις περιττές υπερβολές που κάνουν πολλές φορές οι συγγραφείς για να εντυπωσιάσουν, με αντίθετο τελικά αποτέλεσμα. Ο χρόνος σήμερα είναι για όλους μας πολύτιμος και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον χαραμίζουμε είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, είτε βλέποντας κάποιο έργο που δεν αγγίζει την ψυχή μας από την αρχή. Αυτό λοιπόν καταφέρνει ο συγγραφέας εδώ ακροβατώντας με μαεστρία πάνω σε πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, μεταφέροντας τον αναγνώστη αρκετά χρόνια πριν και κάνοντάς τον πολλές φορές να σταματήσει το διάβασμα. Γιατί τα δάκρυα θολώνουν το βλέμμα του. Με λίγα λόγια καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή του, πράγμα πού σημαντικό την σημερινή εποχή.
Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες διότι δεν θέλω να στερήσω την αγωνία από τον αναγνώστη. Θα πω μόνο ότι πρωταγωνιστές στην όμορφη αυτή αληθινή ιστορία που έχει εμπλουτιστεί με τη μοναδική φαντασία του Νίκου Ντακάκη, είναι δυο νέοι που αγαπιούνται και λίγο πριν τον γάμο τους ο πατέρας του νεαρού ανακοινώνει στην κοπέλα ότι δεν πρέπει να γίνει αυτό διότι είναι αδέλφια. Αυτό το τρομερό μυστικό πέφτει σαν κεραυνός πάνω της και την παραλύει. Είναι δυνατόν; Τόσο άδικη είναι η μοίρα της; από το σημείο αυτό διαδραματίζονται άλλες καταστάσεις που μας κάνουν να μην μπορούμε να αφήσουμε το βιβλίο από τα χέρια μας μέχρι να φτάσουμε στο τέλος το οποίο είναι απρόβλεπτο.
Θέλω να συγχαρώ τον Νίκο Ντακάκη διότι με την «Αδελφότητα των Στεναγμών» κατάφερε να αγγίξει την ψυχή του και να με μεταφέρει σε μια παλαιότερη εποχή, μέρος της οποίας έχω ζήσει. Να θυμηθώ το παλιό Ρέθυμνο στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τότε που κατέβαινα με τους γονείς μου από την Αθήνα με το πλοίο «Αγγέλικα» και βγαίναμε στο λιμάνι με βάρκες. Τότε που η διαδρομή μέχρι τα νότια του νομού ήταν μια περιπέτεια, με τα λεωφορεία να φορτώνουν τα μπαγκάζια των επιβατών στην οροφή και να αγκομαχούν ανεβαίνοντας τις ανηφόρες.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους, να αγοράσουν και να διαβάσουν το βιβλίο για να νιώσουν τα ίδια συναισθήματα. Μέσα στα «σκουπίδια» που μας «πλασάρουν» σήμερα, είναι μια όαση και μια ανάταση ψυχής που την έχουμε ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου