Αγαπητή Χριστίνα,
Απόφυγα να σου απαντήσω εν θερμώ. Τουλάχιστον αυτό το έχω καταφέρει με τα χρόνια. Να βάζω δηλαδή χαλινάρι στα συναισθήματά μου, να τιθασεύω την παρόρμηση της στιγμής και να ενεργώ με απόλυτη ψυχραιμία. Δεν σου κρύβω πως με σόκαρε η «κριτική» σου γιατί, ειλικρινά σου λέω, μόνο κριτική δεν ήταν. Απαξίωση έβγαζε, εμπάθεια και μηδενισμό τέτοιο, που τελικά δεν μπόρεσα να καταλάβω το γιατί. Καλά, μπήκες σε τόσο κόπο να διαβάσεις το βιβλίο, έγραψες ένα αρκετά μεγάλο κείμενο και δεν βρήκες ούτε ένα θετικό σημείο; Πώς να το εξηγήσω αυτό; Κι αν δεν κατάλαβες ακριβώς τι θέλω να σου πω, θα σου το εξηγήσω σε απλά ελληνικά.
Ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό που συμφωνούμε. «Ο πιο ακατάλληλος για να μιλήσει για το έργο του είναι ο ίδιος ο δημιουργός του», γράφεις και με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Από κει και πέρα όμως, έβαλες ένα σωρό ζητήματα. Καταρχήν χαρακτήρισες το βιβλίο «εμπορικό» και μάλιστα «από τα χειρότερα του είδους του». Άποψή σου είναι και έχεις κάθε δικαίωμα να την εκφράζεις. Μόνο που δεν δημιουργεί σε κανέναν την υποχρέωση να την πάρει στα σοβαρά.
Εγώ πάλι από τη μεριά μου, σου λέω πως η έκθεση ιδεών σου, μόνο κριτική δεν είναι, γιατί μια τέτοια για να είναι σωστή θα πρέπει να τεκμηριώνεται και να αναφέρεται σε επιμέρους τομείς, όπως γλώσσα, δομή, πλοκή, ιστορία, ικανότητα του συγγραφέα στην περιγραφή, την αφήγηση, τους διαλόγους, να δώσει κάτι τέλος πάντων κι ένα σωρό άλλα όπως του Βασίλη Συμεωνίδη, για παράδειγμα, που χωρίς να «χαϊδεύει αυτιά» δεν είναι μηδενιστική. Οι αφ’ υψηλού αφορισμοί αντίθετα, μόνο κακό κάνουν και εκθέτουν όχι τόσο τον κρινόμενο, όσο τον κριτή.
Θα μπορούσα σ’ αυτό το σημείο μιμούμενος τη λογική σου να αμφισβητήσω την ικανότητά σου να κρίνεις ένα βιβλίο. Δεν το έκανα όμως. Αντίθετα έκρινα αρχικά πως δεν άξιζε καν τον κόπο να ασχοληθώ. Έτσι το μόνο που έκανα ήταν να σε ευχαριστήσω μέσω του Ας εών για τα πολύ κακά σου λόγια.
Επέμενες να με προκαλείς όμως. Βάναυσα. Σαδιστικά μιας και γνώριζες πως με φέρνεις σε δύσκολη θέση αποδίδοντάς μου προθέσεις που δεν μου πέρασαν ποτέ από το μυαλό ή καταλογίζοντάς μου απειρία και ανικανότητα. Ένα από τα δυο. Τίποτα διαφορετικό. Ώσπου είπα : Για κάτσε, δεν μπορεί η Χριστίνα να διεκδικεί το αλάθητο. Αυτό μόνο ο Πάπας το είχε κατακτήσει. Με την πάροδο των αιώνων ωστόσο, όταν ξύπνησαν οι κουτόφραγκοι, που τόσο θαυμάζεις, πάει, του το αφαίρεσαν κι αυτό. Εσύ όμως, όπως φαίνεται, επιμένεις να το διεκδικείς ακόμη. Κι επειδή με προκάλεσες σε διάλογο με επιχειρήματα θέλω να σου θέσω κάποια ερωτήματα: Αλήθεια, τι εννοείς όταν χαρακτηρίζεις κάτι σαν «εμπορικό»; Αν υπονοείς το «φτηνό», τότε λυπάμαι ειλικρινά γιατί είσαι πολύ μακριά από τον τρόπο ζωής, την καθημερινότητα, τους πόθους και τα πάθη αυτού του υπέροχου λαού, που εσύ ειρωνεύεσαι.
Αλήθεια, όλη αυτή η φιλολογία για τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία τι υποκρύπτει; Μια κεφαλαιώδη άγνοια για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα ή έναν ιδιότυπο ρατσισμό ίσως, για τους ατάλαντους έλληνες, σε αντίθεση με τους ταλαντούχους ξένους; Ίσως και να είναι κάτι τέτοιο αφού σνομπάρεις την πλειοψηφία των αναγνωστών που αποτελεί τον «μέσο όρο που διαβάζει “διαγωνίως”» σε αντίθεση μ’ εσένα, ας πούμε, που είσαι «υποψιασμένη». Μήπως όμως αυτό ξεπερνά κατά πολύ τον ανεκτό μέσο όρο και καταντά «ύβρις» με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου; Εκεί πάντως εντάσσονται και τα αφοριστικά «ΓΙΑ ΝΑ», «ΕΠΕΙΔΗ» που βάζεις με κεφαλαία και τα φτηνά μαθήματα. Και κάτι άλλο. Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που θα δώσει την άδεια στον άλλο να γράψει;
Μου έκανε ιδιαίτερα κακή εντύπωση η αναφορά σου στο Πολυτεχνείο, που κι αυτό το ευτελίζεις αφού σου «επιτείνει τον βαθμό εμπορικότητας». Δεν γνωρίζω τα βιώματα, τις καταβολές, ούτε την παιδεία σου, αγαπητή Χριστίνα. Εγώ όμως αυτά τα γεγονότα τα έχω ζήσει στο πετσί μου κι ανατριχιάζω όταν τα σκέφτομαι και μόνο. Και βέβαια σέβομαι την αντίθετη άποψη και επιζητώ εναγώνια την καλοπροαίρετη κριτική, ακόμη κι αν αυτή είναι κακή. Αυτή που επισημαίνει αδυναμίες και θα με βοηθήσει στην παραπέρα προσπάθειά μου. Άραγε διέθετε τέτοια στοιχεία η δική σου όμως;
Δεν σου άρεσε το βιβλίο μου; Δεν ήταν του επιπέδου σου; Κι εγώ τι να κάνω τώρα; Να παραγγείλω να το ρίξουν στην πυρά ή να ψάξω μέρος να κρυφτώ; Πληροφοριακά σου αναφέρω όμως πως πάρα πολλοί άλλοι έχουν αντίθετη άποψη από σένα. Γι’ αυτό και «Η Αδελφότης των Στεναγμών» απέσπασε βραβεία σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με κριτές καθηγητές Πανεπιστημίου. «Ανυποψίαστους αναγνώστες» σύμφωνα με τη θεωρία σου ίσως, εκπροσώπους του «μέσου όρου», καθηγητές Πανεπιστημίου πάντως που διδάσκουν λογοτεχνία. Γι’ αυτό και αρκετοί, άγνωστοι σ’ εμένα, μπήκαν στον κόπο να το προβάλουν, να το παρουσιάσουν και να το σχολιάσουν.
Όλες αυτές τις κριτικές τις έχω ανεβάσει στις «Αθιβολές», και μπορείς εύκολα να τις βρεις «κλικάροντας» πάνω στο εξώφυλλο του βιβλίου. Εκεί που έβαλα και τα σχόλιά σου, παρά το ότι τα θεωρώ άκρως προσβλητικά και επιεικώς απαράδεκτα. Ελπίζω να μου επιτρέψεις να εξακολουθήσω να υπάρχω, να ενεργώ και να γράφω με τον τρόπο που ξέρω. Από τη μεριά μου σου υπόσχομαι να μην ασχοληθώ ξανά με ό,τι κι αν γράψεις. Στο κάτω της γραφής δεν μου ταιριάζει κάτι τέτοιο. Θα εξακολουθήσω ωστόσο να ανεβάζω στις «Αθιβολές» τις απόψεις σου για να μπορεί ο κριτής των πάντων, το αναγνωστικό κοινό, να βγάζει απερίσπαστο τα συμπεράσματά του.
Φιλικά Νίκος Ντακάκης
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΓΡΑΨΑΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΓΡΑΨΑΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
Κρητική Επιθεώρηση 16 Σεπτεμβρίου 2008
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Αδελφότης των Στεναγμών (Μυθιστόρημα)
Νικολάου Ντακάκη
Πώς διάολο τα σκέφτεσαι παι πώς τα συνταιριάζει
κι ο αναγνώστης χάνεται, Ντακάκη σαν διαβάζει!
Βυθίζεται κι ακολουθεί δίπλα τον συγγραφέα,
άλλοτε χαμογελαστό κι άλλοτε με ρομφαία!
Ταξίδι ονείρου μαγικό παρέχει το βιβλίο,
"Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ" τ' ονειρεμένο πλοίο!
Χαλάλι σου να το πατείς, το χώμα στο Σφακάκι,
τιμή 'σαι για το Ρέθυμνο, Νικόλαε Ντακάκη!
Νίκο μου, το βιβλίο σου δεν είναι μια λυχνία,
μα προβολέας δυνατός για τη Λογοτεχνία!!
Ρέθυμνο 12 Σεπτεμβρίου 2008
Κωστής Ι.Γ.Καλλέργης
Κ.Ι.Γ.Κ.
Κωστής Ι.Γ.Καλλέργης
Κ.Ι.Γ.Κ.
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
H Iουστίνη Φραγκούλη έγραψε
Ένα βιβλίο απο τη Μπλογκογειτονιά
Η Μλπογκογειτονιά με έχει φέρει σε επαφή με καινούριο κόσμο απο όλα τα μήκη και πλάτη της γής. Ανάμεσα στις νέες γειτόνισσές μου είναι η Φωτεινή Σαμαριτάκη απο το Ρέθυμνο της Κρήτης, που αρέσκεται στο διάβασμα και προτείνει τα βιβλία που της ταιριάζουν.
Ενα απο τα αγαπημένα της αναγνώσματα- στο οποίο μάλιστα έχει συμβάλει και η ίδια με την δακτυλογράφηση του χειρόγραφου- είναι « Αδελφότης των Στεναγμών» του Νίκου Ντακάκη.
Το βιβλίο δεν έχει πέσει στα χέρια μου, αλλά παραθέτω την κριτική του συναδέλφου συγγραφέα Δημήτρη Βαβαρήγου, τον οποίο εκτιμώ τα μάλα.
Ο συγγραφέας
O Νίκος Ντακάκης είναι οικονομολόγος. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο όπου ζει και εργάζεται. Ασχολείται με τα κοινά σαν ενεργός πολίτης και αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο.Έχει γράψει το βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» που κυκλοφόρησε το 2005 στο Ρέθυμνο.
Αποσπάσματα του βιβλίου «H Αδελφότης των Στεναγμών» με τη μορφή αυτοτελών διηγημάτων έχουν βραβευτεί σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Το «H Αδελφότης των Στεναγμών» είναι ένα βιβλίο βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία.
Δημήτρης Βαρβαρήγος
από την παρουσίαση που έγινε στην Αθήνα 19-3-08
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το βιβλίο «Η αδελφότης των στεναγμών», του Νίκου Ντακάκη που κυκλοφόρησε τo 2007 από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.Από την πρώτη παράγραφο με γέμισε ενδιαφέρον, μου τόνωσε την περιέργεια για την εξέλιξη της μυθιστορίας και την τύχη των ηρώων.Με επιδέξιο αφηγηματικό τρόπο, ο συγγραφέας καταφέρνει από την πρώτη σελίδα να μπαίνει στα βαθιά με τη δυνατή πλοκή και τις διαδοχικές συνεχείς ανατροπές, όπου κάθε κεφάλαιο να τελειώνει με μια κατάσταση σύγκρουσης ή δοκιμασίας που επιζητεί την λύση της, δίνοντας την υπόσχεση της έντονης δράσης προσφέροντας το θετικό ενδιαφέρον του αναγνώστη να συνεχίσει το διάβασμα..Είναι αυτό που λέγεται για ένα καλό μυθιστόρημα πως, η επιτυχία του πεζού λόγου προκύπτει από την ένωση γνώσεων, φαντασίας, συναισθηματισμού και ικανότητα απόδοσης. Αυτά τα στοιχεία είναι ορατά κατά την ανάγνωση καθώς αντάμωνα ένα ρευστό κείμενο γραμμένο από δημιουργική, ένταση.Συνηθίζω για όποια βιβλία καλούμαι να μιλήσω να μην αναφέρομαι ιδιαίτερα αναλυτικά στο θέμα, διότι θεωρώ πως η συνεκτική αυτή αναφορά τις περισσότερες φορές μπορεί να αποδειχτεί πετυχημένη ή ανεπιτυχής, εύστοχη ή άστοχη μου είναι αδιάφορο καθώς αυτή θα είναι η κρίση μου και δεν θα δύναμαι να εκφέρω κάποια άλλη, όμως αυτή η πρακτική σκορπίζει τη μαγεία της ανάγνωσης.Αν εγώ τώρα σας αποκαλύψω το θέμα της ιστορίας, η διαδικασία αναγνώρισης του μύθου και των ηρώων θα χάσει την αίγλη που προσφέρει όταν θα το διαβάζετε, γι αυτό επιτρέψατε μου να μιλήσω για τη δυναμική του συγγραφέα και του χαρακτήρες που δραματοποιούν το έργο του.Σαν παζλ ο Νίκος Ντακάκης, ενώνει τα κομμάτια από τη ζωή των ηρώων του. Ξετυλίγει το αμπαλάζ του γενεαλογικού δέντρου, των οικογενειών που δρουν στο μύθο του, σε έναν κόσμο γεμάτο ομορφιές, αγωνίες, δύσκολες επιλογές, ανατροπές, επιτυχίες, έρωτες και θανάτους. Με άρτιες περιγραφές που δημιουργούν όμορφες εικόνες εξελίσσεται η μυθιστορία γεμάτη πάντα από απροσδόκητα γεγονότα και τροπές στην ξαφνική μεταβολή της ισορροπίας δυνάμεων.Παρ’ όλο που στο μυθιστόρημα υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες και οι σπονδυλωτές αναφορές σε αυτούς από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και με τη χρονική απόσταση που παρουσιάζονται θα μπορούσαν κάλλιστα να μπερδέψουν τον αναγνώστη, ο συγγραφέας έντεχνα υπενθυμίζει μέσω της αφήγησης κάποια στοιχεία της ταυτότητας τους και των γεγονότων που ενώνουν την προηγούμενη κατάσταση με την επόμενη, δίχως αναμνησιακές περιγραφές κάποιου αφηγητή για το χώρο και το χρόνο, το αποκαλούμενο flash back.Σύνθετη η πλοκή με αλυσιδωτές αντιδράσεις όσον αφορά τους χαρακτήρες του έργου, με την παρεμβολή παράλληλων ιστοριών που εξελίσσονται ταυτόχρονα με αυτή των κύριων πρωταγωνιστών, φωτίζοντας το κυρίως θέμα του βιβλίου.Είναι η πρακτική μιας γραφής που βλέπουμε στα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ με τις παράλληλες ιστορίες που αξιοποιεί το στοιχείο της αντίθεσης τόσο που να δίνει έμφαση στο βασικό του θέμα.Αυτό είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα για έναν συγγραφέα σε ένα έργο 400 σελίδων όπως του Ντακάκη, να βάλει τους ήρωες του να δρουν μέσα στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα ενός τόπου με χωροχρονική σειρά χωρίς ασάφειες ώστε να ελαφρύνουν κι όχι να δυσκολέψουν την ανάγνωση.Αυτό το δύσκολο στάδιο το ξεπέρασε ο συγγραφέας με επιτυχία, όπως το ίδιο πέτυχε και με τις συγκρουσιακές δοκιμασίες και τις συναισθηματικές αντιδράσεις των κύριων, αλλά και των δευτερευόντων χαρακτήρων να είναι απόλυτα πειστικές και χωρίς ασαφή σημεία, πράγμα που τους καθιστά αληθοφανείς και άρα προσιτούς στον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους.Η αίσθηση του χώρου και του χρόνου διαφαίνονται και σκιαγραφούνται μέσα από τους ήρωες του έντονα σε κάθε αναφορά. Ο ρυθμός αφήγησης και οι διακυμάνσεις των γεγονότων, μεταβάλλουν τον περίγυρο σκιαγραφώντας περίτεχνα την ψυχολογική διάθεση των ηρώων.Οι αναλυτικές περιγραφές χαρίζουν εικόνες που μέσα τους αναγνωρίζονται περισσότερες λεπτομέρειες όσον αφορά τον περίγυρο στη ροή των γεγονότων.Θυμόμαστε και μιλάμε για ένα βιβλίο που διαβάσαμε και μας άγγιξε γιατί ο συγγραφέας κατάφερε να δημιουργήσει αληθινούς χαρακτήρες που μας κάνουν να ταυτιζόμαστε με τα προβλήματα τους.Όταν αυτή η καταγραφή πετύχει, μένουν ατόφιες στη μνήμη μας οι επιθυμίες, οι πράξεις και οι πρακτικές των χαρακτήρων τους. Θυμόμαστε τα πάντα για τη ζωή τους και πολλές φορές ακολουθούμε τις εμπειρίες τους και στα προβλήματα της δικής μας ζωής.Η Αλεξάνδρα, ο Αντώνης Κουταλάς, η Κατερίνα, ο Δημήτρης Γιωργάκης, η Τασούλα, ο Μιχάλης, ο Απόστολος και αρκετοί άλλοι, είναι άνθρωποι απλοί γεμάτοι όνειρα που αναζητούν να ζήσουν μια ζωή ήσυχη κι ανέμελη. Είναι κι αυτοί κάποιοι από τους συνανθρώπους μας που έζησαν πολέμους, καταστροφές, φιλίες, έρωτες, πόνους και θλίψεις.Κάποιοι ευτυχισμένοι όπως ο Δημήτρης και η Τασούλα που είχαν αποκτήσει τρία παιδιά τον Γιώργη, την Αγάπη, τον Μανόλη κι άλλοι, όπως ο Κώστας και η Σοφία αποφασισμένοι για τα εμπόδια και τις ατυχίες τους να συνηθίσουν τη ζωή όπως τους χαρίζεται, αλλά με αγάπη.Εποχές με σοβαρές κοινωνικοπολιτικές ανατροπές που φέρνουν οι πόλεμοι. Ζωές γεμάτες απογοητεύσεις για όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν. Και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο, την κατοχή, τον εμφύλιο, η δεκαετία του 50 φέρνει την ανασύνταξη των ψυχικών κομματιών που έμειναν ανέπαφα. Δεκαετία του 60 με την πικρή εμπειρία της δικτατορίας, μια εποχή που άρχιζε να φέρνει μαρασμό στις επαρχιακές πόλεις με τη φυγή πολλών ανθρώπων στις αστικές πόλεις για μια καλύτερη ζωή. Ο Δημήτρης Γιωργάκης μεταφέρει τα όνειρα και τις ελπίδες του στο θυρωρείο μιας πολυκατοικίας στην Αθήνα κι εκεί συναντάει την Αλεξάνδρα μια όμορφη κοπέλα που όταν αυτή μαθαίνει από τον Αντώνη Κουταλά το μυστικό της κορύφωσης όλου του βιβλίου που βεβαίως την αφορά και το οποίο όμως δεν αποκαλύπτεται, παρά προς το τέλος για να κλείσει ο κύκλος της ιστορίας.Έτσι αρχίζει στο πρώτο κεφάλαιο ο συγγραφέας δυναμικά και με κορύφωση που κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον στον αναγνώστη να μας παρουσιάζει τους ήρωες του, αληθινούς κι ευάλωτους, γεμάτους με όλα αυτά τα συναισθήματα που τρέφουμε όλοι μέσα μας.Στην πορεία της μυθιστορίας τους οι ήρωες που ενώ ο καθένας τραβάει το προσωπικό του Γολγοθά εμπλέκονται με τις παράλληλες ιστορίες τους τόσο απόλυτα που οι αντιδράσεις τους να σ’ επηρεάζουν ανάλογα με τη ψυχική τους κατάσταση.Το λέω διότι το βίωσα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης σε αυτό το ομολογουμένως ποιοτικό κείμενο.Διότι το ποιοτικό μυθιστόρημα δεν προσφέρει μόνο την τέρψη της ανάγνωσης αλλά και τον προβληματισμό. Αυτό συμβαίνει με το βιβλίο του Ντακάκη καθώς αναπτύσσει το θέμα του στο βάθος του χρόνου ταυτόχρονα με τη ψυχολογική κατάσταση και συναισθηματική φόρτιση των ηρώων του ώστε να συντελεί στην καλύτερη αποτύπωση της ζωής.Όταν ένα βιβλίο έχει καλά δομημένους χαρακτήρες μας είναι αδιάφορη η πλοκή της ιστορίας. Μπορεί ο δημιουργός να τους εντάξει σε οποιοδήποτε περιβάλλον, σε οποιονδήποτε μύθο, σε οποιονδήποτε χωροχρόνο που να έχει αφήσει ή και να αφήνει ακόμη πίσω του μια όμορφη αίγλη, αλλά να μην μας συγκινεί η καταγραφεί του διότι οι χαρακτήρες κινούνται σαν σκιές, δεν είναι σωστά δομημένες, δηλαδή, δεν είναι άψογα σκιαγραφημένοι όπως απαιτεί η καλή λογοτεχνία.Αυτοί είναι που προσδίδουν πάντοτε σε ένα κείμενο την απόλυτη δυναμική. Από αυτούς εξαρτάται να μας οδηγήσουνε στον κόσμο τους, στις επιθυμίες και στα όνειρά τους. Στις όποιες αναζητήσεις τους και να ταυτιστούμε και ακόμη - ακόμη να σπαράξουμε μαζί τους για τα λάθη, τις αποτυχίες και τα θέλω τους.Τρυφερό και έντονα ρεαλιστικό μυθιστόρημα. Μια εσωτερική συναισθηματική και άρτια λογοτεχνική περιγραφή για τις δεκαετίες που πέρασαν κι όσοι τις έζησαν γνωρίζουν πόσο καλά τις ζωντανεύει στη μνήμη τους ο συγγραφέας. Αλλά και οι νεότεροι μαθαίνουν γι αυτές μέσα από τους ήρωες, την πλοκή και τη δράση τους.Κείμενο που ικανοποιεί. Αισθήσεις που κινούνται με ειλικρίνεια ανάμεσα στις αληθινές ανθρώπινες προσδοκίες.Η γραφή παρουσιάζει εικόνες από την πραγματική ζωή που όσο επηρεάζουν τους πρωταγωνιστές άλλο τόσο επηρεάζουν και τον αναγνώστη.Η αδελφότης των στεναγμών, αρχικά ο τίτλος χαρίζει μυστήριο, ξυπνάει το απλό βιβλιοανγνωστικό ενδιαφέρον να το πιάσεις στα χέρια σου, να το εξιχνιάσεις. Και δεν λαθεύεις, μετά την αρχική ματιά αρχίζει αυτή η περίεργη γοητεία που ασκεί στον αναγνώστη το άρτιο κείμενο να το διαβάσει, να το ρουφήξει.Στην αρχή κατά την ανάγνωση γεννιέται το ερώτημα τι σχέση έχει ο τίτλος του βιβλίου, η αδελφότης των στεναγμών, αλλά όσο προχωρά η ανάγνωση αρχίζεις να αναγνωρίζεις από τα βιώματα των ηρώων, πως αυτός ο τίτλος, άλλωστε το αναφέρει ο συγγραφέας, είναι ο πλέον κατάλληλος καθώς φανερώνει, τη μεγάλη τελετή της αδελφότητας των στεναγμών του κυρίου μας. Ότι πιο ιερό έχει η πίστη μας είναι οι στεναγμοί κι οι οδύνες που είχε ο κύριος πάνω στο σταυρό. Αυτοί οι ίδιοι στεναγμοί και οι οδύνες κρατούν και συνενώνουν τις ζωές των ηρώων του Ντακάκη τόσο άρρηκτα δεμένους όσο δεμένους κρατά μεταξύ τους ανθρώπινους μυστικούς δεσμούς και στα πραγματικά γεγονότα της ίδιας της ζωή μας.Αυτό λοιπόν είναι το βιβλίο του Ντακάκη, μια πραγματικότητα γεμάτη αναζητήσεις, ανατροπές, ένα βιβλίο γεμάτο ζωή.Στη λογοτεχνία υπάρχουν δυο κύριες θεματικές κατηγορίες. Ιστορίες που στηρίζονται κυρίως στη δράση και σε ιστορίες που στέφουν τη δυναμική τους στην απεικόνιση των ηρώων.Το βιβλίο αυτό του Ντακάκη ακολουθεί το δεύτερο τύπο όπου τα περιστατικά ρέουν μέσα από την εξέλιξη και την αλληλεπίδραση των ηρώων και είναι σίγουρο πως δεν αφήνουν αδιάφορο τον αναγνώστη, αλλά αντίθετα τον συγκινούν και τον συναρπάζουν.Εδώ υπάρχει και μια σχηματική διάκριση. Στον πρώτο τύπο συνήθως ανήκουν τα μυθιστορήματα μαζικής κατανάλωσης, ο δεύτερος σε μυθιστορήματα αξιώσεων.Διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο του Ντακάκη και με τη δική μου σχηματική άποψη κατατάσσω το βιβλίο του στον δεύτερο τύπο, δηλαδή στα μυθιστορήματα αξιώσεων.
Δεν έχω να πω περισσότερα, θα φτωχύνω ίσως τη δυναμική του βιβλίου καθώς τείνω να ομολογήσω, πως δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα να εκφέρονται προσωπικές απόψεις. Η προσέγγιση του έργου σαφώς δεν ταυτίζεται με την κριτική, αλλά δεν παύει να είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις στο βάθος ένα έργο. Συμβαίνει συχνά για να μην πω πάντα σε πετυχημένες παρανοήσεις. Δεν μπορεί ο κάθε κριτής να συλλάβει και να εκφράσει τη ψυχική διεργασία του δημιουργού τη στιγμή της δημιουργίας του. Και απ’ ότι φαίνεται η δημιουργική δυνατότητα του Νίκου Ντακάκη πατάει σε γερές βάσεις και είμαι σίγουρος πως σύντομα θα παρουσιάσει κι άλλη δουλειά του δίνοντας του την ευχή να ξεπεράσει σε απόδοση και επιτυχία την προηγούμενη.
Η αφιέρωση
Ένας μεγάλος, (Στέφαν Στιλς), είπε:
«Τρία πράγματα μπορεί να κάνει
κάποιος για τις γυναίκες:
να τις αγαπήσει,
να υποφέρει γι’ αυτές,
να τις κάνει λογοτεχνία»
Θέλω να πιστεύω πως έκανα και τα τρία για σένα,
Στην Αμαλία της ζωής μου.
Η Μλπογκογειτονιά με έχει φέρει σε επαφή με καινούριο κόσμο απο όλα τα μήκη και πλάτη της γής. Ανάμεσα στις νέες γειτόνισσές μου είναι η Φωτεινή Σαμαριτάκη απο το Ρέθυμνο της Κρήτης, που αρέσκεται στο διάβασμα και προτείνει τα βιβλία που της ταιριάζουν.
Ενα απο τα αγαπημένα της αναγνώσματα- στο οποίο μάλιστα έχει συμβάλει και η ίδια με την δακτυλογράφηση του χειρόγραφου- είναι « Αδελφότης των Στεναγμών» του Νίκου Ντακάκη.
Το βιβλίο δεν έχει πέσει στα χέρια μου, αλλά παραθέτω την κριτική του συναδέλφου συγγραφέα Δημήτρη Βαβαρήγου, τον οποίο εκτιμώ τα μάλα.
Ο συγγραφέας
O Νίκος Ντακάκης είναι οικονομολόγος. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο όπου ζει και εργάζεται. Ασχολείται με τα κοινά σαν ενεργός πολίτης και αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο.Έχει γράψει το βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» που κυκλοφόρησε το 2005 στο Ρέθυμνο.
Αποσπάσματα του βιβλίου «H Αδελφότης των Στεναγμών» με τη μορφή αυτοτελών διηγημάτων έχουν βραβευτεί σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Το «H Αδελφότης των Στεναγμών» είναι ένα βιβλίο βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία.
Δημήτρης Βαρβαρήγος
από την παρουσίαση που έγινε στην Αθήνα 19-3-08
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το βιβλίο «Η αδελφότης των στεναγμών», του Νίκου Ντακάκη που κυκλοφόρησε τo 2007 από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.Από την πρώτη παράγραφο με γέμισε ενδιαφέρον, μου τόνωσε την περιέργεια για την εξέλιξη της μυθιστορίας και την τύχη των ηρώων.Με επιδέξιο αφηγηματικό τρόπο, ο συγγραφέας καταφέρνει από την πρώτη σελίδα να μπαίνει στα βαθιά με τη δυνατή πλοκή και τις διαδοχικές συνεχείς ανατροπές, όπου κάθε κεφάλαιο να τελειώνει με μια κατάσταση σύγκρουσης ή δοκιμασίας που επιζητεί την λύση της, δίνοντας την υπόσχεση της έντονης δράσης προσφέροντας το θετικό ενδιαφέρον του αναγνώστη να συνεχίσει το διάβασμα..Είναι αυτό που λέγεται για ένα καλό μυθιστόρημα πως, η επιτυχία του πεζού λόγου προκύπτει από την ένωση γνώσεων, φαντασίας, συναισθηματισμού και ικανότητα απόδοσης. Αυτά τα στοιχεία είναι ορατά κατά την ανάγνωση καθώς αντάμωνα ένα ρευστό κείμενο γραμμένο από δημιουργική, ένταση.Συνηθίζω για όποια βιβλία καλούμαι να μιλήσω να μην αναφέρομαι ιδιαίτερα αναλυτικά στο θέμα, διότι θεωρώ πως η συνεκτική αυτή αναφορά τις περισσότερες φορές μπορεί να αποδειχτεί πετυχημένη ή ανεπιτυχής, εύστοχη ή άστοχη μου είναι αδιάφορο καθώς αυτή θα είναι η κρίση μου και δεν θα δύναμαι να εκφέρω κάποια άλλη, όμως αυτή η πρακτική σκορπίζει τη μαγεία της ανάγνωσης.Αν εγώ τώρα σας αποκαλύψω το θέμα της ιστορίας, η διαδικασία αναγνώρισης του μύθου και των ηρώων θα χάσει την αίγλη που προσφέρει όταν θα το διαβάζετε, γι αυτό επιτρέψατε μου να μιλήσω για τη δυναμική του συγγραφέα και του χαρακτήρες που δραματοποιούν το έργο του.Σαν παζλ ο Νίκος Ντακάκης, ενώνει τα κομμάτια από τη ζωή των ηρώων του. Ξετυλίγει το αμπαλάζ του γενεαλογικού δέντρου, των οικογενειών που δρουν στο μύθο του, σε έναν κόσμο γεμάτο ομορφιές, αγωνίες, δύσκολες επιλογές, ανατροπές, επιτυχίες, έρωτες και θανάτους. Με άρτιες περιγραφές που δημιουργούν όμορφες εικόνες εξελίσσεται η μυθιστορία γεμάτη πάντα από απροσδόκητα γεγονότα και τροπές στην ξαφνική μεταβολή της ισορροπίας δυνάμεων.Παρ’ όλο που στο μυθιστόρημα υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες και οι σπονδυλωτές αναφορές σε αυτούς από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και με τη χρονική απόσταση που παρουσιάζονται θα μπορούσαν κάλλιστα να μπερδέψουν τον αναγνώστη, ο συγγραφέας έντεχνα υπενθυμίζει μέσω της αφήγησης κάποια στοιχεία της ταυτότητας τους και των γεγονότων που ενώνουν την προηγούμενη κατάσταση με την επόμενη, δίχως αναμνησιακές περιγραφές κάποιου αφηγητή για το χώρο και το χρόνο, το αποκαλούμενο flash back.Σύνθετη η πλοκή με αλυσιδωτές αντιδράσεις όσον αφορά τους χαρακτήρες του έργου, με την παρεμβολή παράλληλων ιστοριών που εξελίσσονται ταυτόχρονα με αυτή των κύριων πρωταγωνιστών, φωτίζοντας το κυρίως θέμα του βιβλίου.Είναι η πρακτική μιας γραφής που βλέπουμε στα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ με τις παράλληλες ιστορίες που αξιοποιεί το στοιχείο της αντίθεσης τόσο που να δίνει έμφαση στο βασικό του θέμα.Αυτό είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα για έναν συγγραφέα σε ένα έργο 400 σελίδων όπως του Ντακάκη, να βάλει τους ήρωες του να δρουν μέσα στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα ενός τόπου με χωροχρονική σειρά χωρίς ασάφειες ώστε να ελαφρύνουν κι όχι να δυσκολέψουν την ανάγνωση.Αυτό το δύσκολο στάδιο το ξεπέρασε ο συγγραφέας με επιτυχία, όπως το ίδιο πέτυχε και με τις συγκρουσιακές δοκιμασίες και τις συναισθηματικές αντιδράσεις των κύριων, αλλά και των δευτερευόντων χαρακτήρων να είναι απόλυτα πειστικές και χωρίς ασαφή σημεία, πράγμα που τους καθιστά αληθοφανείς και άρα προσιτούς στον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους.Η αίσθηση του χώρου και του χρόνου διαφαίνονται και σκιαγραφούνται μέσα από τους ήρωες του έντονα σε κάθε αναφορά. Ο ρυθμός αφήγησης και οι διακυμάνσεις των γεγονότων, μεταβάλλουν τον περίγυρο σκιαγραφώντας περίτεχνα την ψυχολογική διάθεση των ηρώων.Οι αναλυτικές περιγραφές χαρίζουν εικόνες που μέσα τους αναγνωρίζονται περισσότερες λεπτομέρειες όσον αφορά τον περίγυρο στη ροή των γεγονότων.Θυμόμαστε και μιλάμε για ένα βιβλίο που διαβάσαμε και μας άγγιξε γιατί ο συγγραφέας κατάφερε να δημιουργήσει αληθινούς χαρακτήρες που μας κάνουν να ταυτιζόμαστε με τα προβλήματα τους.Όταν αυτή η καταγραφή πετύχει, μένουν ατόφιες στη μνήμη μας οι επιθυμίες, οι πράξεις και οι πρακτικές των χαρακτήρων τους. Θυμόμαστε τα πάντα για τη ζωή τους και πολλές φορές ακολουθούμε τις εμπειρίες τους και στα προβλήματα της δικής μας ζωής.Η Αλεξάνδρα, ο Αντώνης Κουταλάς, η Κατερίνα, ο Δημήτρης Γιωργάκης, η Τασούλα, ο Μιχάλης, ο Απόστολος και αρκετοί άλλοι, είναι άνθρωποι απλοί γεμάτοι όνειρα που αναζητούν να ζήσουν μια ζωή ήσυχη κι ανέμελη. Είναι κι αυτοί κάποιοι από τους συνανθρώπους μας που έζησαν πολέμους, καταστροφές, φιλίες, έρωτες, πόνους και θλίψεις.Κάποιοι ευτυχισμένοι όπως ο Δημήτρης και η Τασούλα που είχαν αποκτήσει τρία παιδιά τον Γιώργη, την Αγάπη, τον Μανόλη κι άλλοι, όπως ο Κώστας και η Σοφία αποφασισμένοι για τα εμπόδια και τις ατυχίες τους να συνηθίσουν τη ζωή όπως τους χαρίζεται, αλλά με αγάπη.Εποχές με σοβαρές κοινωνικοπολιτικές ανατροπές που φέρνουν οι πόλεμοι. Ζωές γεμάτες απογοητεύσεις για όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν. Και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο, την κατοχή, τον εμφύλιο, η δεκαετία του 50 φέρνει την ανασύνταξη των ψυχικών κομματιών που έμειναν ανέπαφα. Δεκαετία του 60 με την πικρή εμπειρία της δικτατορίας, μια εποχή που άρχιζε να φέρνει μαρασμό στις επαρχιακές πόλεις με τη φυγή πολλών ανθρώπων στις αστικές πόλεις για μια καλύτερη ζωή. Ο Δημήτρης Γιωργάκης μεταφέρει τα όνειρα και τις ελπίδες του στο θυρωρείο μιας πολυκατοικίας στην Αθήνα κι εκεί συναντάει την Αλεξάνδρα μια όμορφη κοπέλα που όταν αυτή μαθαίνει από τον Αντώνη Κουταλά το μυστικό της κορύφωσης όλου του βιβλίου που βεβαίως την αφορά και το οποίο όμως δεν αποκαλύπτεται, παρά προς το τέλος για να κλείσει ο κύκλος της ιστορίας.Έτσι αρχίζει στο πρώτο κεφάλαιο ο συγγραφέας δυναμικά και με κορύφωση που κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον στον αναγνώστη να μας παρουσιάζει τους ήρωες του, αληθινούς κι ευάλωτους, γεμάτους με όλα αυτά τα συναισθήματα που τρέφουμε όλοι μέσα μας.Στην πορεία της μυθιστορίας τους οι ήρωες που ενώ ο καθένας τραβάει το προσωπικό του Γολγοθά εμπλέκονται με τις παράλληλες ιστορίες τους τόσο απόλυτα που οι αντιδράσεις τους να σ’ επηρεάζουν ανάλογα με τη ψυχική τους κατάσταση.Το λέω διότι το βίωσα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης σε αυτό το ομολογουμένως ποιοτικό κείμενο.Διότι το ποιοτικό μυθιστόρημα δεν προσφέρει μόνο την τέρψη της ανάγνωσης αλλά και τον προβληματισμό. Αυτό συμβαίνει με το βιβλίο του Ντακάκη καθώς αναπτύσσει το θέμα του στο βάθος του χρόνου ταυτόχρονα με τη ψυχολογική κατάσταση και συναισθηματική φόρτιση των ηρώων του ώστε να συντελεί στην καλύτερη αποτύπωση της ζωής.Όταν ένα βιβλίο έχει καλά δομημένους χαρακτήρες μας είναι αδιάφορη η πλοκή της ιστορίας. Μπορεί ο δημιουργός να τους εντάξει σε οποιοδήποτε περιβάλλον, σε οποιονδήποτε μύθο, σε οποιονδήποτε χωροχρόνο που να έχει αφήσει ή και να αφήνει ακόμη πίσω του μια όμορφη αίγλη, αλλά να μην μας συγκινεί η καταγραφεί του διότι οι χαρακτήρες κινούνται σαν σκιές, δεν είναι σωστά δομημένες, δηλαδή, δεν είναι άψογα σκιαγραφημένοι όπως απαιτεί η καλή λογοτεχνία.Αυτοί είναι που προσδίδουν πάντοτε σε ένα κείμενο την απόλυτη δυναμική. Από αυτούς εξαρτάται να μας οδηγήσουνε στον κόσμο τους, στις επιθυμίες και στα όνειρά τους. Στις όποιες αναζητήσεις τους και να ταυτιστούμε και ακόμη - ακόμη να σπαράξουμε μαζί τους για τα λάθη, τις αποτυχίες και τα θέλω τους.Τρυφερό και έντονα ρεαλιστικό μυθιστόρημα. Μια εσωτερική συναισθηματική και άρτια λογοτεχνική περιγραφή για τις δεκαετίες που πέρασαν κι όσοι τις έζησαν γνωρίζουν πόσο καλά τις ζωντανεύει στη μνήμη τους ο συγγραφέας. Αλλά και οι νεότεροι μαθαίνουν γι αυτές μέσα από τους ήρωες, την πλοκή και τη δράση τους.Κείμενο που ικανοποιεί. Αισθήσεις που κινούνται με ειλικρίνεια ανάμεσα στις αληθινές ανθρώπινες προσδοκίες.Η γραφή παρουσιάζει εικόνες από την πραγματική ζωή που όσο επηρεάζουν τους πρωταγωνιστές άλλο τόσο επηρεάζουν και τον αναγνώστη.Η αδελφότης των στεναγμών, αρχικά ο τίτλος χαρίζει μυστήριο, ξυπνάει το απλό βιβλιοανγνωστικό ενδιαφέρον να το πιάσεις στα χέρια σου, να το εξιχνιάσεις. Και δεν λαθεύεις, μετά την αρχική ματιά αρχίζει αυτή η περίεργη γοητεία που ασκεί στον αναγνώστη το άρτιο κείμενο να το διαβάσει, να το ρουφήξει.Στην αρχή κατά την ανάγνωση γεννιέται το ερώτημα τι σχέση έχει ο τίτλος του βιβλίου, η αδελφότης των στεναγμών, αλλά όσο προχωρά η ανάγνωση αρχίζεις να αναγνωρίζεις από τα βιώματα των ηρώων, πως αυτός ο τίτλος, άλλωστε το αναφέρει ο συγγραφέας, είναι ο πλέον κατάλληλος καθώς φανερώνει, τη μεγάλη τελετή της αδελφότητας των στεναγμών του κυρίου μας. Ότι πιο ιερό έχει η πίστη μας είναι οι στεναγμοί κι οι οδύνες που είχε ο κύριος πάνω στο σταυρό. Αυτοί οι ίδιοι στεναγμοί και οι οδύνες κρατούν και συνενώνουν τις ζωές των ηρώων του Ντακάκη τόσο άρρηκτα δεμένους όσο δεμένους κρατά μεταξύ τους ανθρώπινους μυστικούς δεσμούς και στα πραγματικά γεγονότα της ίδιας της ζωή μας.Αυτό λοιπόν είναι το βιβλίο του Ντακάκη, μια πραγματικότητα γεμάτη αναζητήσεις, ανατροπές, ένα βιβλίο γεμάτο ζωή.Στη λογοτεχνία υπάρχουν δυο κύριες θεματικές κατηγορίες. Ιστορίες που στηρίζονται κυρίως στη δράση και σε ιστορίες που στέφουν τη δυναμική τους στην απεικόνιση των ηρώων.Το βιβλίο αυτό του Ντακάκη ακολουθεί το δεύτερο τύπο όπου τα περιστατικά ρέουν μέσα από την εξέλιξη και την αλληλεπίδραση των ηρώων και είναι σίγουρο πως δεν αφήνουν αδιάφορο τον αναγνώστη, αλλά αντίθετα τον συγκινούν και τον συναρπάζουν.Εδώ υπάρχει και μια σχηματική διάκριση. Στον πρώτο τύπο συνήθως ανήκουν τα μυθιστορήματα μαζικής κατανάλωσης, ο δεύτερος σε μυθιστορήματα αξιώσεων.Διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο του Ντακάκη και με τη δική μου σχηματική άποψη κατατάσσω το βιβλίο του στον δεύτερο τύπο, δηλαδή στα μυθιστορήματα αξιώσεων.
Δεν έχω να πω περισσότερα, θα φτωχύνω ίσως τη δυναμική του βιβλίου καθώς τείνω να ομολογήσω, πως δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα να εκφέρονται προσωπικές απόψεις. Η προσέγγιση του έργου σαφώς δεν ταυτίζεται με την κριτική, αλλά δεν παύει να είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις στο βάθος ένα έργο. Συμβαίνει συχνά για να μην πω πάντα σε πετυχημένες παρανοήσεις. Δεν μπορεί ο κάθε κριτής να συλλάβει και να εκφράσει τη ψυχική διεργασία του δημιουργού τη στιγμή της δημιουργίας του. Και απ’ ότι φαίνεται η δημιουργική δυνατότητα του Νίκου Ντακάκη πατάει σε γερές βάσεις και είμαι σίγουρος πως σύντομα θα παρουσιάσει κι άλλη δουλειά του δίνοντας του την ευχή να ξεπεράσει σε απόδοση και επιτυχία την προηγούμενη.
Η αφιέρωση
Ένας μεγάλος, (Στέφαν Στιλς), είπε:
«Τρία πράγματα μπορεί να κάνει
κάποιος για τις γυναίκες:
να τις αγαπήσει,
να υποφέρει γι’ αυτές,
να τις κάνει λογοτεχνία»
Θέλω να πιστεύω πως έκανα και τα τρία για σένα,
Στην Αμαλία της ζωής μου.
Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008
Περιοδικό Ρωγμές τεύχος 9
Το περιοδικό Ρωγμές στο τεύχος Νο 9 δημοσίευσε το διήγημα "Μελί"
Κυκλοφόρησε το 9ο τεύχος του περιοδικού ΡΩΓΜΕΣ
Συντακτική επιτροπή:
Κώστας Δανδουλάκης, Κατερίνα Κατσίρη, Ανδρέας Καρακόκκινος, Μαρίνα Κοκκινίδου, Δημήτρης Βαρβαρήγος
Περιεχόμενα:
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΑΔΝΗ ΣΤΗ ΜΗΔΕΙΑ- Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ… (Ελένη Καρασαββίδου – Κάππα)
ΑΝΝΑ ΚΑΝΑΤΑ (Μιχαήλ Αγγελάκης)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ – ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ (Μαρίνα Κοκκινίδου)
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΝΩΓΗ (Κατερίνα Κατσίρη)
ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΤΡΕΛΑΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ (Ανδρέας Καρακίτσιος)
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (John Morrison) (Απόδοση στα ελληνικά Μαίρη Μέγα-Ανώγη)
ΤΑΞΙΔΙΑΡΗΣ (Νίκος Δανδουλάκης)
ΠΛΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ (Δημήτρης Βαρβαρήγος)
ΜΕΛΊ (Νίκος Ντακάκης)
ΤΡΙΤΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ (Μαρία Καλύβα)
Η ΑΥΤΟΥΛΙΤΣΑ (Ελένη Στασινού)
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ (Πουλχερία Σπηλιοπούλου)
- ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ:Μετράω εννέα κατεδαφίσεις… (Αντζαράκις Εμμανουήλ)
Περάσματα (Μαρία Ανδρεαδέλλη)
Όταν οι αναμνήσεις γίνονται πρώιμη ιστορία (Θοδωρής Βοριάς)
Μεταίχμιο (9 ποιητικές ενότητες)Κώστας Δανδουλάκης)
Ποίημα Α΄(Ιωάννης Ν. Κυριαζής)
Α)Τα παιδιά, Β)Μια εικόνα (Βαγγέλης Κυριακός)
Μητέρα (Νίκος Β. Λαδάς)
Ο Τζάκυ (Τζίνα Μουκριώτη)
Δι’ ελέου και φόβου (Ισμήνη Δάλλα-Ντάτση)
Το τέλος (Χρήστος Χαραλαμπάκης)
Φαράγγια των αγγέλων (Γιάννης Ποδιναράς)
Α)Νυχτερινό χωρίς ανταπόκριση, Β)Καλοκαιρνή καταιγίδα (Γιάννης Ρηγόπουλος)
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ (Γκράτσια Σπ. Δεπούντη)
ΠΙΤΣΑ ΜΠΟΥΡΝΟΖΟΥ – Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ «ΑΜΑΝΤΑ» ΤΟΥ Τ. ΟΥΙΛΙΑΜΣ (Κατερίνα Κατσίρη - Ελένη Καρασαββίδου)
«ΦΡΥΝΗ ΕΠΙΚΛΕΟΥΣ ΘΕΣΠΙΚΗ» (Θανάσης Γραμμέλης)
- ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ
Κυκλοφόρησε το 9ο τεύχος του περιοδικού ΡΩΓΜΕΣ
Συντακτική επιτροπή:
Κώστας Δανδουλάκης, Κατερίνα Κατσίρη, Ανδρέας Καρακόκκινος, Μαρίνα Κοκκινίδου, Δημήτρης Βαρβαρήγος
Περιεχόμενα:
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΑΔΝΗ ΣΤΗ ΜΗΔΕΙΑ- Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ… (Ελένη Καρασαββίδου – Κάππα)
ΑΝΝΑ ΚΑΝΑΤΑ (Μιχαήλ Αγγελάκης)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ – ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ (Μαρίνα Κοκκινίδου)
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΝΩΓΗ (Κατερίνα Κατσίρη)
ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΤΡΕΛΑΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ (Ανδρέας Καρακίτσιος)
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (John Morrison) (Απόδοση στα ελληνικά Μαίρη Μέγα-Ανώγη)
ΤΑΞΙΔΙΑΡΗΣ (Νίκος Δανδουλάκης)
ΠΛΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ (Δημήτρης Βαρβαρήγος)
ΜΕΛΊ (Νίκος Ντακάκης)
ΤΡΙΤΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ (Μαρία Καλύβα)
Η ΑΥΤΟΥΛΙΤΣΑ (Ελένη Στασινού)
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ (Πουλχερία Σπηλιοπούλου)
- ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ:Μετράω εννέα κατεδαφίσεις… (Αντζαράκις Εμμανουήλ)
Περάσματα (Μαρία Ανδρεαδέλλη)
Όταν οι αναμνήσεις γίνονται πρώιμη ιστορία (Θοδωρής Βοριάς)
Μεταίχμιο (9 ποιητικές ενότητες)Κώστας Δανδουλάκης)
Ποίημα Α΄(Ιωάννης Ν. Κυριαζής)
Α)Τα παιδιά, Β)Μια εικόνα (Βαγγέλης Κυριακός)
Μητέρα (Νίκος Β. Λαδάς)
Ο Τζάκυ (Τζίνα Μουκριώτη)
Δι’ ελέου και φόβου (Ισμήνη Δάλλα-Ντάτση)
Το τέλος (Χρήστος Χαραλαμπάκης)
Φαράγγια των αγγέλων (Γιάννης Ποδιναράς)
Α)Νυχτερινό χωρίς ανταπόκριση, Β)Καλοκαιρνή καταιγίδα (Γιάννης Ρηγόπουλος)
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ (Γκράτσια Σπ. Δεπούντη)
ΠΙΤΣΑ ΜΠΟΥΡΝΟΖΟΥ – Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ «ΑΜΑΝΤΑ» ΤΟΥ Τ. ΟΥΙΛΙΑΜΣ (Κατερίνα Κατσίρη - Ελένη Καρασαββίδου)
«ΦΡΥΝΗ ΕΠΙΚΛΕΟΥΣ ΘΕΣΠΙΚΗ» (Θανάσης Γραμμέλης)
- ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ
Σάββατο 22 Μαρτίου 2008
ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008
«Η Αδελφότης των Στεναγμών»
του Γιώργη Σηφάκη (Συμμισακογιώργη)
του Γιώργη Σηφάκη (Συμμισακογιώργη)
Τον Νίκο Ντακάκη τον γνωρίζω αρκετά χρόνια σαν ενεργό μέλος της; κοινωνίας μας, πετυχημένο οικονομολόγο και άνθρωπο που αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο, έχοντας πάντα κάτι σωστό να πει ή να προτείνει.
Το 2005 αποφάσισε να εκδώσει το βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» το οποίο διάβασα και μου άρεσε, διότι ο τρόπος γραφής του είναι απλός, μεστός και κατανοητός. Αυτό όμως που πραγματικά με γοήτευσε είναι το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Η Αδελφότης των Στεναγμών», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2007 και είναι μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Πολλές φορές η ζωή παίζει παιχνίδια και σκαρώνει ιστορίες που δεν μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία του ανθρώπου.
Αυτό θα καταλάβει όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο του Νίκου Ντακάκη που είμαι σίγουρος ότι θα τον συναρπάσει και δεν θα θέλει να το αφήσει από τα χέρια του μέχρι να φτάσει στο τέλος. Το βιβλίο έχει 412 σελίδες και ομολογώ ότι το διάβασα αργά το βράδυ μέχρι να βαρύνουν τα βλέφαρά μου και να παραδοθώ στις αγκάλες του Μορφέα. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Ρέθυμνο και στα Χανιά είναι δε γραμμένη σε στρωτή αλλά πολύ κατανοητή γλώσσα με μοναδικές εικόνες, χωρίς αυτές τις περιττές υπερβολές που κάνουν πολλές φορές οι συγγραφείς για να εντυπωσιάσουν, με αντίθετο τελικά αποτέλεσμα. Ο χρόνος σήμερα είναι για όλους μας πολύτιμος και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον χαραμίζουμε είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, είτε βλέποντας κάποιο έργο που δεν αγγίζει την ψυχή μας από την αρχή. Αυτό λοιπόν καταφέρνει ο συγγραφέας εδώ ακροβατώντας με μαεστρία πάνω σε πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, μεταφέροντας τον αναγνώστη αρκετά χρόνια πριν και κάνοντάς τον πολλές φορές να σταματήσει το διάβασμα. Γιατί τα δάκρυα θολώνουν το βλέμμα του. Με λίγα λόγια καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή του, πράγμα πού σημαντικό την σημερινή εποχή.
Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες διότι δεν θέλω να στερήσω την αγωνία από τον αναγνώστη. Θα πω μόνο ότι πρωταγωνιστές στην όμορφη αυτή αληθινή ιστορία που έχει εμπλουτιστεί με τη μοναδική φαντασία του Νίκου Ντακάκη, είναι δυο νέοι που αγαπιούνται και λίγο πριν τον γάμο τους ο πατέρας του νεαρού ανακοινώνει στην κοπέλα ότι δεν πρέπει να γίνει αυτό διότι είναι αδέλφια. Αυτό το τρομερό μυστικό πέφτει σαν κεραυνός πάνω της και την παραλύει. Είναι δυνατόν; Τόσο άδικη είναι η μοίρα της; από το σημείο αυτό διαδραματίζονται άλλες καταστάσεις που μας κάνουν να μην μπορούμε να αφήσουμε το βιβλίο από τα χέρια μας μέχρι να φτάσουμε στο τέλος το οποίο είναι απρόβλεπτο.
Θέλω να συγχαρώ τον Νίκο Ντακάκη διότι με την «Αδελφότητα των Στεναγμών» κατάφερε να αγγίξει την ψυχή του και να με μεταφέρει σε μια παλαιότερη εποχή, μέρος της οποίας έχω ζήσει. Να θυμηθώ το παλιό Ρέθυμνο στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τότε που κατέβαινα με τους γονείς μου από την Αθήνα με το πλοίο «Αγγέλικα» και βγαίναμε στο λιμάνι με βάρκες. Τότε που η διαδρομή μέχρι τα νότια του νομού ήταν μια περιπέτεια, με τα λεωφορεία να φορτώνουν τα μπαγκάζια των επιβατών στην οροφή και να αγκομαχούν ανεβαίνοντας τις ανηφόρες.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους, να αγοράσουν και να διαβάσουν το βιβλίο για να νιώσουν τα ίδια συναισθήματα. Μέσα στα «σκουπίδια» που μας «πλασάρουν» σήμερα, είναι μια όαση και μια ανάταση ψυχής που την έχουμε ανάγκη.
Το 2005 αποφάσισε να εκδώσει το βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο» το οποίο διάβασα και μου άρεσε, διότι ο τρόπος γραφής του είναι απλός, μεστός και κατανοητός. Αυτό όμως που πραγματικά με γοήτευσε είναι το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Η Αδελφότης των Στεναγμών», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2007 και είναι μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Πολλές φορές η ζωή παίζει παιχνίδια και σκαρώνει ιστορίες που δεν μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία του ανθρώπου.
Αυτό θα καταλάβει όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο του Νίκου Ντακάκη που είμαι σίγουρος ότι θα τον συναρπάσει και δεν θα θέλει να το αφήσει από τα χέρια του μέχρι να φτάσει στο τέλος. Το βιβλίο έχει 412 σελίδες και ομολογώ ότι το διάβασα αργά το βράδυ μέχρι να βαρύνουν τα βλέφαρά μου και να παραδοθώ στις αγκάλες του Μορφέα. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Ρέθυμνο και στα Χανιά είναι δε γραμμένη σε στρωτή αλλά πολύ κατανοητή γλώσσα με μοναδικές εικόνες, χωρίς αυτές τις περιττές υπερβολές που κάνουν πολλές φορές οι συγγραφείς για να εντυπωσιάσουν, με αντίθετο τελικά αποτέλεσμα. Ο χρόνος σήμερα είναι για όλους μας πολύτιμος και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον χαραμίζουμε είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, είτε βλέποντας κάποιο έργο που δεν αγγίζει την ψυχή μας από την αρχή. Αυτό λοιπόν καταφέρνει ο συγγραφέας εδώ ακροβατώντας με μαεστρία πάνω σε πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, μεταφέροντας τον αναγνώστη αρκετά χρόνια πριν και κάνοντάς τον πολλές φορές να σταματήσει το διάβασμα. Γιατί τα δάκρυα θολώνουν το βλέμμα του. Με λίγα λόγια καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή του, πράγμα πού σημαντικό την σημερινή εποχή.
Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες διότι δεν θέλω να στερήσω την αγωνία από τον αναγνώστη. Θα πω μόνο ότι πρωταγωνιστές στην όμορφη αυτή αληθινή ιστορία που έχει εμπλουτιστεί με τη μοναδική φαντασία του Νίκου Ντακάκη, είναι δυο νέοι που αγαπιούνται και λίγο πριν τον γάμο τους ο πατέρας του νεαρού ανακοινώνει στην κοπέλα ότι δεν πρέπει να γίνει αυτό διότι είναι αδέλφια. Αυτό το τρομερό μυστικό πέφτει σαν κεραυνός πάνω της και την παραλύει. Είναι δυνατόν; Τόσο άδικη είναι η μοίρα της; από το σημείο αυτό διαδραματίζονται άλλες καταστάσεις που μας κάνουν να μην μπορούμε να αφήσουμε το βιβλίο από τα χέρια μας μέχρι να φτάσουμε στο τέλος το οποίο είναι απρόβλεπτο.
Θέλω να συγχαρώ τον Νίκο Ντακάκη διότι με την «Αδελφότητα των Στεναγμών» κατάφερε να αγγίξει την ψυχή του και να με μεταφέρει σε μια παλαιότερη εποχή, μέρος της οποίας έχω ζήσει. Να θυμηθώ το παλιό Ρέθυμνο στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τότε που κατέβαινα με τους γονείς μου από την Αθήνα με το πλοίο «Αγγέλικα» και βγαίναμε στο λιμάνι με βάρκες. Τότε που η διαδρομή μέχρι τα νότια του νομού ήταν μια περιπέτεια, με τα λεωφορεία να φορτώνουν τα μπαγκάζια των επιβατών στην οροφή και να αγκομαχούν ανεβαίνοντας τις ανηφόρες.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους, να αγοράσουν και να διαβάσουν το βιβλίο για να νιώσουν τα ίδια συναισθήματα. Μέσα στα «σκουπίδια» που μας «πλασάρουν» σήμερα, είναι μια όαση και μια ανάταση ψυχής που την έχουμε ανάγκη.
ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ "ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ"... 11 Φεβρουαρίου 2008
Σκέψεις πριν την ανάγνωση ενός μεγάλου βιβλίου
.......
Η αλήθεια είναι ότι τα πολυσέλιδα βιβλία με αγχώνουν.
Έχω ένα παράξενο κουσούρι. (Μαζί με όλα τα άλλα).
Θέλω όταν αρχίζω ένα βιβλίο, να μπορώ να το τελειώσω την ίδια μέρα, άντε την άλλη, γιατί, αν με πάει πιο πολύ, μπορεί να μην το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Αυτό σημαίνει για μένα ότι δεν με τράβηξε όσο ήθελα.
Θεωρώ πολύτιμο τον χρόνο της ζωής μου και γι’ αυτό κλέβω ώρες ακόμα και απ’ τον ύπνο μου για να προλάβω να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Ένα απ' αυτά είναι και το διάβασμα. Μ’ αρέσει να διαβάζω, αλλά θέλω και τα βιβλία που διαβάζω να μ’ αρέσουν και να με τραβούν για να πάω γρήγορα και χωρίς να το καταλάβω στην παρακάτω σελίδα. Όχι να κοιτάζω πόσες σελίδες έμειναν ακόμα για να το τελειώσω.
Έχω μια γνωστή που "αγοράζει χοντρά βιβλία, για να βγάζει τα λεφτά του" λέει "και να περνάει τις ώρες της". Τα χρησιμοποιεί σαν υπνωτικό, τα βράδια. "Όσο πιο πολύ καιρό" λέει, "κάνει να το τελειώσει, τόσο οικονομικό κέρδος έχει! Διαβάζει μερικές σελίδες κάθε βράδυ για να νυστάξει κι άντε πάλι την άλλη μέρα!"
Εγώ πάλι, αν αρχίσω βιβλίο, δεν κοιμάμαι αν δεν το τελειώσω. Δε μπα να ξημερώσει η άλλη μέρα! Άσε που μετά σκέφτομαι την ιστορία και δεν κλείνω μάτι. Μια απ' τα ίδια δηλαδή!Δύσκολος άνθρωπος είμαι. Ανισσόροπος!
.....
Και καλά να το έχεις αγοράσει όπως η γνωστή μου και να σου αποδειχτεί πατάτα. Το βάζεις στο ράφι και δε μαλώνεις μαζί του. Κάποιος άλλος θα βρεθεί να το διαβάσει, που σ’ εκείνον θα αρέσει. Γούστα είναι αυτά. Το βιβλίο όμως που έχω εγώ στα χέρια μου, μου έκαναν την τιμή να μου το χαρίσουν και πρέπει να το διαβάσω. Πρέπει να τους πω τη γνώμη μου. Αν μ' άρεσε και γιατί. Αν όχι, πάλι "γιατί;"
....
Εγώ είπα. Θέλω το βιβλίο να με τραβήξει απ’ την πρώτη σελίδα. Όχι απ’ την δέκατη που δίνει την ευκαιρία ο σεναριογράφος Syd Field στο βιβλίο του ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ, Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΙΚΗ (σελίδα 17 -εκδόσεις Κάλβος). Είμαι ζόρικη αναγνώστρια και θέλω πολλά. Θέλω διαλόγους, θέλω η υπόθεση να τρέχει, θέλω απλή γλώσσα που να την καταλαβαίνω. Θέλω αγωνία, θέλω αλήθεια, θέλω να το διαβάζω και συγχρόνως να το ζω. Θέλω λίγες περιγραφές, για πρόσωπα, τόπους, πράγματα, για να είναι ελεύθερη η δική μου φαντασία να τα πλάσει όπως θέλει. Θέλω να βρω στάσεις σ’ αυτό το βιβλίο, να σημειώσω κάτι που έμαθα, κάτι που μ’ άρεσε, κάτι που μ’ άγγιξε, κάτι που με συγκίνησε.
Ναι και μια στάση εκεί που μου κόπηκε η ανάσα κι εκεί που με πήραν τα δάκρυα. Γιατί όχι;Είπαμε. Δύσκολος και παράξενος αναγνώστης είμαι εγώ
......
Τώρα θα μου πεις, αφού το «παίζεις» κι εσύ συγγραφέας, γιατί δεν γράφεις έτσι, όπως απαιτείς απ’ τους άλλους;Και θα σου απαντήσω:Αμ, δεν ξέρω να γράφω. Άμα ήξερα, δεν θα ήμουνα κι εγώ μια καλή συγγραφέας όπως τόσες άλλες, τις γνωστές; Εγώ γράφω βιώματά μου, όταν το έχω ανάγκη κι όταν μου την δίνει λίγο η ανάγκη της δόξας, βγάζω και κανένα βιβλίο και μετά τρέχω να κρυφτώ, γιατί οι αυτοβιογραφίες "πονάνε"
......
Ας αφήσουμε όμως εμένα. Σήμερα ερχόμενη για δουλειά στο περίπτερο με περίμενε στο γραμματοκιβώτιο ένας χοντρός φάκελος. Τον πήρα μαζί μου, γιατί με περίμενε ήδη το ταξί. Ήρθα στις 4 ενώ έπρεπε 5, αλλά αφού ξέρω ότι ο Δημήτρης πάλι θα με λυπηθεί και θα έρθει στις 4, για να μην δουλεύω εις βάρος του και για να μην τον "κλέβω" ώρες. (κι ας λέω συχνά ότι είμαι κλέφτρα)
.......
Δωδεκάωρο λοιπόν κι αν τα πάω καλά μ’ αυτό το χοντρό βιβλίο που μου χάρισε ο κύριος Νίκος, δεν θα καταλάβω πως θα περάσει το βράδυ.
Το εξώφυλλο το είχα δει στο μπλογκ του:http://athivoles.blogspot.com/
τον τίτλο «Η αδελφότης των στεναγμών», τον ήξερα.
Ανοίγω σελίδα, όπα! Αφιερώσεις συγκινητικές και η φωτογραφία του κ. Νίκου!
Γεια σου κυρ Νίκο! Λεβέντης φαίνεσαι! Κι αν ήξερες πόσο «πάω» τους Κρητικούς!
Γυρίζω σελίδα και διαβάζω:
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος, τους συνεργάτες και τους συντελεστές της επιμελημένης αυτής έκδοσης. Ειδικά αισθάνομαι την υποχρέωση να ευχαριστήσω τον κ. Ηλία Μπαρτζουλιάνο για τη συνεργασία, τις πολύτιμες συμβουλές και τη βοήθεια που μου προσέφερε.Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ ανήκει δικαιωματικά στην κ. Φωτεινή Σαμαριτάκη που έκανε τη δακτυλογράφηση των χειρογράφων, αποκρυπτογραφώντας τα κάποιες φορές.
Μπράβο σε όλους σας κύριοι, αλλά εγώ ακόμα δεν είδα τίποτα. Όταν το διαβάσω, θα σας πω.
Σελίδα 5 η αφιέρωση:
Ένας μεγάλος, (Στέφαν Στιλς), είπε:
«Τρία πράγματα μπορεί να κάνει
κάποιος για τις γυναίκες:
να τις αγαπήσει,
να υποφέρει γι’ αυτές,
να τις κάνει λογοτεχνία»
Θέλω να πιστεύω πως έκανα και τα τρία για σένα,
Στην Αμαλία της ζωής μου.
Ωραία τα είπε ο Στέφαν Στιλς, τυχερή και η Αμαλία της ζωής σου κύριε Νίκο μου, αφού τα έκανες και τα τρία σε ένα, για να δω εμένα τώρα τι θα μου τα κάνεις! Θα με κρατήσεις ξυπνητή να βγάλω τη βάρδια μου ή θα με πάρει ο ύπνος;
Σελίδα 7
«Κατάλαβες τώρα γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτός ο γάμος;»
Αρχίζει!
Ώπα! Ζόρικος συγγραφέας είσαι, κύρ Νίκο μου! Αμέσως μ’ έβαλες στα βαθιά! Κάτι μου λέει πως θα μ’ αρέσεις!
********
Αργότερα
-Πάλι γράφεις Κατερίνα;
-Όχι, Σάκη! Σήμερα διαβάζω!
-Τι διαβάζεις πάλι;
-Ένα πολύ ωραίο βιβλίο!
-Εμ, τι άλλο θα διάβαζες!
Του το δείχνω.
-Όλο αυτό; Ούτε σε δέκα χρόνια δεν θα το διάβαζα! Κατάλαβα! Έχεις δουλειά για μια βδομάδα!
Ο Σάκης είχε όρεξη για κουβέντα, αλλά εγώ δεν έπαιρνα τη ματιά μου απ’ τη σελίδα που διάβαζα.
-Έι! Σου μιλάω. Εδώ πελάτης. Ένα ξυραφάκι θέλω!
Άσε με, ρε Σάκη κι εσύ! Παίρνεις κάθε μέρα ένα ένα ξυραφάκι! Τρέχα δίπλα στο μάρκετ και πάρε μια πεντάδα! Όχι τίποτ’ άλλο και πρέπει ν’ ανέβω στα ψηλά και μου χαλάς το ντεκόρ. Πρέπει πρώτα να μαζέψω τα χαρτιά μου.
-Α, Κατερίνα, αγρίεψες!
-Έλα ρε Σάκη! Μη με καθυστερείς κι εσύ κι έχω αγωνία!
-Γιατί τι έγινε; Την σκότωσε;
-Όχι ακόμα! Φύγε γιατί θα σε σκοτώσω εγώ!
-Δεν σε πλήρωσα!
-Δεν πειράζει! Την άλλη φορά.
*****
Έφυγε ο Σάκης και ήρθα στα ίσια μου. Ήρθαν κι άλλοι πολλοί πελάτες, αλλά σ’ αυτούς δεν είχα θάρρος να πω:«Άντε γρήγορα! Τσίχλες αγοράζετε! Δεν διαλέγετε αυτοκίνητο!»
Βρε, μπράβο και πάλι μπράβο στους καπνιστές. Ζητούν την μάρκα τους, την παίρνουν και φεύγουν! Και με τα "Ευχαριστώ" μας και με τα "Καληνύχτα" μας!
Άχ, κύριε Νίκο τι μού ‘κανες με την Κατερίνα σου! Και έπινε και ήταν και περιπτερού! Αμ και γυμνή στο δρόμο κυρ Νίκο μου;
****
Δευτέρα βράδυ
Πώ, πω! Με πούντιασες, κυρ Νίκο μου! Όχι γιατί έμοιαζα την Κατερίνα που βγήκε γυμνή στο δρόμο, αλλά μπες βγες όλη νύχτα έξω απ’ το περίπτερο, για να εξυπηρετήσω γρήγορα τους πελάτες να φύγουν, δεν φόραγα το μπουφάν, είχε και παγωνιά και την άρπαξα την πούντα!Δυο μέρες είμαι άρρωστη κυρ Νίκο μου, αλλά χαλάλι σας!
Το μυθιστόρημά σας είχε όλα μα όλα τα στοιχεία απ’ αυτά που ζητώ εγώ από ένα βιβλίο.
Αυτό το βιβλίο αξίζει να γίνει σήριαλ!
Άξιζε τον χρόνο που διέθεσα για να το διαβάσω!
Άξιζε ακόμα και την πούντα μου!
Χαλάλι σας και Θερμά Συγχαρητήρια!
Φιλικότατα
Κατερίνα
ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, Σάββατο26-Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008
Νίκος Ντακάκης «Η Αδελφότης των Στεναγμών»,Αθήνα 2007
της Στέλλας Στυλιανουδάκη-Δερεδάκη, φιλολόγου
της Στέλλας Στυλιανουδάκη-Δερεδάκη, φιλολόγου
.
Το Νίκο Ντακάκη τον γνωρίζω εξ αποστάσεως. Παρακολουθώ, όμως, τις δραστηριότητές του και διαβάζω τα άρθρα του στον τοπικό Τύπο. Μου αρέσει η κριτική του σκέψη και ο τρόπος που σχολιάζει τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Το 2005, που κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο «Όπως τ’ όνειρο», με εντυπωσίασε ο τρόπος γραφής, καθώς και η τέχνη και ευαισθησία με την οποία έντυσε τα προσωπικά του βιώματα, δίνοντάς τους λογοτεχνική υπόσταση. Πίστεψα πως ο οικονομολόγος με τον αυστηρό επαγγελματικό λόγο, απλά, είχε ένα παροδικό φλερτ με τη λογοτεχνία και πως έδωσε ό,τι είχε να δώσει. Βλέποντας, όμως, στη συνέχεια, λογοτεχνικά του κείμενα να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς και να αποσπούν βραβεία και διακρίσεις, κατάλαβα ότι ο Νίκος Ντακάκης έκαμε μια σοβαρή στροφή και ετοιμάζεται για μια πιο εντυπωσιακή εμφάνιση στο λογοτεχνικό χώρο. Και πραγματικά, αυτό φάνηκε με το καινούριο του βιβλίο «Η Αδελφότης των Στεναγμών», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις «Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος».
Πρόκειται για ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που σύμφωνα με το συγγραφέα, βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Ρέθυμνο, τη Χώρα, όπως την αποκαλεί, και σε κάποιο χωριό της Γιαλιάς, αλλά και στα Χανιά και στην Αθήνα και στα διάφορα Πολεμικά Μέτωπα. Παρακολουθεί την πορεία τριών οικογενειών, από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70, και καταγράφει τη ζωή τους με όλες τις περιπέτειες και τις διακυμάνσεις.
Στιγμές οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας διαδέχονται σκληρές δοκιμασίες και βαριά χτυπήματα της μοίρας, που σημαδεύουν τους ήρωες και διαμορφώνουν τις συμπεριφορές τους. Ο θάνατος δρα καταλυτικά, καθώς ανατρέπει ισορροπίες και δημιουργεί ανθρώπινα δράματα. Ο πλούσιος έμπορος τα χάνει όλα σ’ ένα ναυάγιο και οδηγείται στην αυτοκτονία, αφήνοντας στο δρόμο γυναίκα και τέσσερα παιδιά.
Ο γιος του, ο Αντώνης, μικρό παιδί, θα ξεκινήσει από κουλουράς και λούστρος για να γίνει μεγάλος και τρανός έμπορος στη Χώρα, με τη βοήθεια και τις συμβουλές του τραπεζικού και μετέπειτα στενού του φίλου Κώστα.
Δοκίμασε, όμως, δεύτερη φορά, ως στρατιώτης, τη φρίκη του πολέμου στο θάνατο του δεκανέα Δημητράκη και ανέλαβε το μακάβριο καθήκον να παραδώσει τα προσωπικά αντικείμενα του σκοτωμένου στη νεαρή του χήρα Κατερίνα, που αργότερα η μοίρα θα τη φέρει στο δρόμο του. Ένας παράφορος έρωτας θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους, αλλά ο Αντώνης θα τη διώξει βίαια και απάνθρωπα, όταν εκείνη του ανακοινώνει πως πρόκειται να φέρει στον κόσμο το παιδί του, το οποίο τελικά με τη βοήθεια γνωστού μαιευτήρα θα γεννηθεί σαν κόρη του άτεκνου φίλου του, Κώστα.
Τα παιχνίδια της μοίρας, όμως, δεν έχουν τέλος, καθώς ο γιος του Αντώνη θα ερωτευθεί την «κόρη» του Κώστα, με την οποία, μάλιστα, σχεδιάζουν γάμο, αφού περιμένουν παιδί. Η αγωνία του αναγνώστη φτάνει στο αποκορύφωμά της.
Ο «έλεος» και ο «φόβος», για να χρησιμοποιήσω όρους του αριστοτελικού ορισμού της αρχαίας τραγωδίας, κυριεύουν την ψυχή του, γιατί βλέπει να επίκειται ή μια φρικτή αιμομιξία, ή μια έσχατη πράξη απελπισίας του ερωτευμένου ζευγαριού, από τη στιγμή, μάλιστα, που ο Αντώνης μαθαίνει και προσπαθεί να αποτρέψει αυτόν το γάμο. Αναπάντεχη λύση στην αγωνία θα δώσει η αλκοολική μισότρελη Κατερίνα, που αποκαλύπτει το λυτρωτικό μυστικό και τον περίεργο ρόλο της Αδελφότητας των Στεναγμών. Έτσι, η ηθική τάξη αποκαθίσταται και ο αναγνώστης ανακουφισμένος απολαμβάνει το αισθητικό αποτέλεσμα.
Παράλληλα με τις ανθρώπινες ιστορίες, ο Νίκος Ντακάκης αναφέρεται και στις εθνικές περιπέτειες που σημάδεψαν τον περασμένο αιώνα. Ο Εμφύλιος, ο Διχασμός, η Μικρασιατική εκστρατεία, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, η γερμανική κατοχή, το Πολυτεχνείο, προσδίδουν πειστικότητα και εγκυρότητα στο έργο του, καθώς άλλοτε εμπνέουν υψηλά ιδανικά και άλλοτε εξωθούν τους ήρωες σε ταπεινές συμπεριφορές.
Το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο σε μια γλώσσα απλή αλλά καλοδουλεμένη και μια δομή που προϋποθέτει πείρα, τέχνη και ταλέντο. Ο συγγραφέας εξιστορεί τα γεγονότα, κάνοντας συνεχή άλματα στο χρόνο και τον τόπο, κρατώντας, όμως, γερά την άκρη του νήματος, μέχρι που τελειώνει το περίτεχνο γαϊτανάκι του. Εκεί, όμως, που η πένα του απογειώνεται, είναι στα σημεία που σχετίζονται με προσωπικά του βιώματα, όπως είναι η εκπληκτική ηθογραφική αναφορά-αφιέρωμα- στο πανέμορφο χωριό του Λιβυκού και τους ανθρώπους του, με αποκορύφωμα το γκρεμοτσάκισμα του άτυχου πατέρα Δημητράκη (ο συγγραφέας άλλωστε το έχει δημοσιεύσει και ως αυτοτελές αφήγημα), καθώς και η εξιστόρηση των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
Πιστεύω, ότι με το μυθιστόρημα αυτό, ο Νίκος Ντακάκης εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στα λογοτεχνικά δρώμενα της Πόλης μας.
Πρόκειται για ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που σύμφωνα με το συγγραφέα, βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Ρέθυμνο, τη Χώρα, όπως την αποκαλεί, και σε κάποιο χωριό της Γιαλιάς, αλλά και στα Χανιά και στην Αθήνα και στα διάφορα Πολεμικά Μέτωπα. Παρακολουθεί την πορεία τριών οικογενειών, από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70, και καταγράφει τη ζωή τους με όλες τις περιπέτειες και τις διακυμάνσεις.
Στιγμές οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας διαδέχονται σκληρές δοκιμασίες και βαριά χτυπήματα της μοίρας, που σημαδεύουν τους ήρωες και διαμορφώνουν τις συμπεριφορές τους. Ο θάνατος δρα καταλυτικά, καθώς ανατρέπει ισορροπίες και δημιουργεί ανθρώπινα δράματα. Ο πλούσιος έμπορος τα χάνει όλα σ’ ένα ναυάγιο και οδηγείται στην αυτοκτονία, αφήνοντας στο δρόμο γυναίκα και τέσσερα παιδιά.
Ο γιος του, ο Αντώνης, μικρό παιδί, θα ξεκινήσει από κουλουράς και λούστρος για να γίνει μεγάλος και τρανός έμπορος στη Χώρα, με τη βοήθεια και τις συμβουλές του τραπεζικού και μετέπειτα στενού του φίλου Κώστα.
Δοκίμασε, όμως, δεύτερη φορά, ως στρατιώτης, τη φρίκη του πολέμου στο θάνατο του δεκανέα Δημητράκη και ανέλαβε το μακάβριο καθήκον να παραδώσει τα προσωπικά αντικείμενα του σκοτωμένου στη νεαρή του χήρα Κατερίνα, που αργότερα η μοίρα θα τη φέρει στο δρόμο του. Ένας παράφορος έρωτας θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους, αλλά ο Αντώνης θα τη διώξει βίαια και απάνθρωπα, όταν εκείνη του ανακοινώνει πως πρόκειται να φέρει στον κόσμο το παιδί του, το οποίο τελικά με τη βοήθεια γνωστού μαιευτήρα θα γεννηθεί σαν κόρη του άτεκνου φίλου του, Κώστα.
Τα παιχνίδια της μοίρας, όμως, δεν έχουν τέλος, καθώς ο γιος του Αντώνη θα ερωτευθεί την «κόρη» του Κώστα, με την οποία, μάλιστα, σχεδιάζουν γάμο, αφού περιμένουν παιδί. Η αγωνία του αναγνώστη φτάνει στο αποκορύφωμά της.
Ο «έλεος» και ο «φόβος», για να χρησιμοποιήσω όρους του αριστοτελικού ορισμού της αρχαίας τραγωδίας, κυριεύουν την ψυχή του, γιατί βλέπει να επίκειται ή μια φρικτή αιμομιξία, ή μια έσχατη πράξη απελπισίας του ερωτευμένου ζευγαριού, από τη στιγμή, μάλιστα, που ο Αντώνης μαθαίνει και προσπαθεί να αποτρέψει αυτόν το γάμο. Αναπάντεχη λύση στην αγωνία θα δώσει η αλκοολική μισότρελη Κατερίνα, που αποκαλύπτει το λυτρωτικό μυστικό και τον περίεργο ρόλο της Αδελφότητας των Στεναγμών. Έτσι, η ηθική τάξη αποκαθίσταται και ο αναγνώστης ανακουφισμένος απολαμβάνει το αισθητικό αποτέλεσμα.
Παράλληλα με τις ανθρώπινες ιστορίες, ο Νίκος Ντακάκης αναφέρεται και στις εθνικές περιπέτειες που σημάδεψαν τον περασμένο αιώνα. Ο Εμφύλιος, ο Διχασμός, η Μικρασιατική εκστρατεία, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, η γερμανική κατοχή, το Πολυτεχνείο, προσδίδουν πειστικότητα και εγκυρότητα στο έργο του, καθώς άλλοτε εμπνέουν υψηλά ιδανικά και άλλοτε εξωθούν τους ήρωες σε ταπεινές συμπεριφορές.
Το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο σε μια γλώσσα απλή αλλά καλοδουλεμένη και μια δομή που προϋποθέτει πείρα, τέχνη και ταλέντο. Ο συγγραφέας εξιστορεί τα γεγονότα, κάνοντας συνεχή άλματα στο χρόνο και τον τόπο, κρατώντας, όμως, γερά την άκρη του νήματος, μέχρι που τελειώνει το περίτεχνο γαϊτανάκι του. Εκεί, όμως, που η πένα του απογειώνεται, είναι στα σημεία που σχετίζονται με προσωπικά του βιώματα, όπως είναι η εκπληκτική ηθογραφική αναφορά-αφιέρωμα- στο πανέμορφο χωριό του Λιβυκού και τους ανθρώπους του, με αποκορύφωμα το γκρεμοτσάκισμα του άτυχου πατέρα Δημητράκη (ο συγγραφέας άλλωστε το έχει δημοσιεύσει και ως αυτοτελές αφήγημα), καθώς και η εξιστόρηση των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
Πιστεύω, ότι με το μυθιστόρημα αυτό, ο Νίκος Ντακάκης εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στα λογοτεχνικά δρώμενα της Πόλης μας.
ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008
ΝΙΚΟΥ ΝΤΑΚΑΚΗ, Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ, ΑΘΗΝΑ 2007. ΣΕΛ.416
Μια πραγματική ιστορία μεταπλασμένη σ’ ένα εντυπωσιακό μυθιστόρημα
του Μιχάλη Τρούλη
Μια πραγματική ιστορία μεταπλασμένη σ’ ένα εντυπωσιακό μυθιστόρημα
του Μιχάλη Τρούλη
Ο Νίκος Ντακάκης ανήκει σ’ εκείνη τη χορεία των ανθρώπων που γράφουν ασταμάτητα και μεταπλάθουν αληθινές ιστορίες σε εντυπωσιακά μυθιστορήματα. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος φυσικής ισορροπίας.
Ο ίδιος, τα κείμενα που γράφει τα δοκιμάζει στην αρχική μορφή τους, δημοσιεύοντάς τα στον Τοπικό Τύπο ή υποβάλλοντάς τα σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Και στις δυο περιπτώσεις η ανταπόκριση είναι θετική. Οι αναγνώστες βλέπουν σχεδόν σ’ όλα τα κείμενα και τον δικό τους κόσμο…
Τα ενθαρρυντικά μηνύματα που έλαβε από τη δημοσίευση των πρώτων κειμένων τον οδήγησαν στη σύνθεση του μυθιστορήματος : Όπως τ’ όνειρο, Ρέθυμνο 2005, το οποίο γνώρισε εξαιρετική επιτυχία.
Κι όταν η ενθάρρυνση των αναγνωστών ενίσχυσε περισσότερο την αυτοπεποίθησή του, έφτασε και στην έκδοση του δεύτερου μυθιστορήματος. Η Αδελφότης των Στεναγμών είναι ένα «σύμπλεγμα» αληθινών αναστεναγμών, που προέρχονται από τη σχέση μιας χήρας, θύματος του Αλβανικού Μετώπου, μ’ έναν άλλο εραστή. Ο δεύτερος άνδρας εγκαταλείπει την ερωμένη, πριν εκείνη γεννήσει ένα κορίτσι, το οποίο υιοθετείται. Η ίδια καταλήγει αλκοολική σ’ ένα ίδρυμα ευγηρίας. Τα παιδιά, η κόρη και ο γιος, των άλλοτε εραστών γνωρίζονται και αναγνωρίζονται, χωρίς να μαθαίνουν, αν είναι ή δεν είναι αδέλφια… Η όλη πλοκή κινείται σ’ ένα εντελώς νέο καμβά, που μπορεί να διασκευαστεί σ’ ένα ενδιαφέρον σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας, η οποία δεν θα συζητηθεί λιγότερο από σύγχρονες και παλαιότερες επιτυχίες…
Ο ίδιος, τα κείμενα που γράφει τα δοκιμάζει στην αρχική μορφή τους, δημοσιεύοντάς τα στον Τοπικό Τύπο ή υποβάλλοντάς τα σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Και στις δυο περιπτώσεις η ανταπόκριση είναι θετική. Οι αναγνώστες βλέπουν σχεδόν σ’ όλα τα κείμενα και τον δικό τους κόσμο…
Τα ενθαρρυντικά μηνύματα που έλαβε από τη δημοσίευση των πρώτων κειμένων τον οδήγησαν στη σύνθεση του μυθιστορήματος : Όπως τ’ όνειρο, Ρέθυμνο 2005, το οποίο γνώρισε εξαιρετική επιτυχία.
Κι όταν η ενθάρρυνση των αναγνωστών ενίσχυσε περισσότερο την αυτοπεποίθησή του, έφτασε και στην έκδοση του δεύτερου μυθιστορήματος. Η Αδελφότης των Στεναγμών είναι ένα «σύμπλεγμα» αληθινών αναστεναγμών, που προέρχονται από τη σχέση μιας χήρας, θύματος του Αλβανικού Μετώπου, μ’ έναν άλλο εραστή. Ο δεύτερος άνδρας εγκαταλείπει την ερωμένη, πριν εκείνη γεννήσει ένα κορίτσι, το οποίο υιοθετείται. Η ίδια καταλήγει αλκοολική σ’ ένα ίδρυμα ευγηρίας. Τα παιδιά, η κόρη και ο γιος, των άλλοτε εραστών γνωρίζονται και αναγνωρίζονται, χωρίς να μαθαίνουν, αν είναι ή δεν είναι αδέλφια… Η όλη πλοκή κινείται σ’ ένα εντελώς νέο καμβά, που μπορεί να διασκευαστεί σ’ ένα ενδιαφέρον σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας, η οποία δεν θα συζητηθεί λιγότερο από σύγχρονες και παλαιότερες επιτυχίες…
ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008
του Δημήτρη Αετουδάκη
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια που γνωρίζω τον Νίκο Ντακάκη και που είναι του κλίματός μου, μιας κι από τα φοιτητικά μας χρόνια συμπορευόμαστε στους τότε αγώνες επιβίωσης και ανάδειξης και σπουδής, διαπίστωσα μια δυναμική πνευματώδικη και κατά πολύ αντάρτικη προσωπικότητα. Ποτέ δεν είχα προβλέψει πως αυτή η πολύμορφη, πολυδιάστατη και πολυπράγμων προσωπικότητα θα εξελίσσετο παράλληλα σε μια σπουδαία και σημαντική λογοτεχνική προσωπικότητα.
Την πρώτη γεύση την πήραμε με το πρώτο του έργο που κι εκείνο μας εντυπωσίασε, μα πιστέψαμε τότε πως αποτελούσε μια συρραφή παιδικών αναμνήσεων από το χωριό του. Το έργο αυτό που κυκλοφόρησε το 2005 με τίτλο «Όπως τ’ όνειρο» μας εντυπωσίασε μεν αλλά δεν μας έπεισε ότι αποτελούσε μια νικηφόρα λογοτεχνική αρχή. Και έρχεται το 2007 μέσα σε δυο χρόνια, όχι μόνο να μας εντυπωσιάσει αλλά και να μας καταπλήξει με το νέο μυθιστόρημά του των 412 σελίδων, «Η Αδελφότης των Στεναγμών», ένα έργο που αν αποφεύγονταν ορισμένες επαναλήψεις και πλατειασμοί ως και ορισμένες αστοχίες στους χαρακτηρισμούς π.χ. του κεντρικού ήρωά του, θα αποτελούσε το αριστούργημα της ρεθεμνιώτικης λογοτεχνίας. Και πιστεύω πως τούτο το μυθιστόρημα αποτελεί το κορυφαίο -μέχρι τούδε- μυθιστόρημα, που έχει γραφεί από ρεθεμνιώτη λογοτέχνη. Και το επισημαίνω εγώ που χρόνια τώρα ασχολούμαι με τη λογοτεχνία. Ομολογώ πως ασχολήθηκα μια ολόκληρη εβδομάδα για να το διαβάσω και δεν έπαψα να σκουπίζω τα δάκρυά μου. Είναι τόσο εντυπωσιακές και συγκλονιστικές οι εικόνες και τα γεγονότα που σημαδεύουν τούτο το οδοιπορικό που οι ήρωες αποτελούν τον αντίτυπο των ανθρώπινων παθών που βιώνουμε κάθε μέρα στο κοινωνικό μας πλαίσιο.
Ο Νίκος Ντακάκης, αυτός ο πολύφωτος ρεθεμνιώτης, μας έδωσε μια εργασία που πραγματικά απεικονίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες των καιρών μας. Αδυναμίες και συμπεριφορές μα και πράξεις και προσπάθειες που καταξιώνουν τον άνθρωπο, σαν περισπούδαστη οντότητα. Βέβαια, εδώ μπορεί να διαπιστώσει κανείς τα χίλια τόσα βιώματα του συγγραφέα που είτε τα έζησε, είτε τα άκουσε, είτε τα αντιλήφθηκε.
Και βέβαια σ’ αυτό το έργο υπάρχουν και κάποιες υπερβολές που λίγο πολύ μειώνουν την αξία του μυθιστορήματος. Παράδειγμα ο Αντώνης, αυτός ο κύριος ήρωας του έργου, ο αγωνιστής που από πλουσιόπαιδο κατάντησε να γίνει λούστρος και κουλουράς για να αναδειχθεί μια σπουδαία κοινωνική και οικονομική προσωπικότητα της χώρας. Αυτός ο αγωνιστής, ο πολύ πικραμένος δεν μπορεί σαν τέτοιος χαρακτήρας να γίνει ξαφνικά άγριο θηρίο, με βάρβαρα και απάνθρωπα ένστικτα ώστε να πετάξει στο δρόμο μέσα στο ψύχος την άμοιρη Κατερίνα ολόγυμνη που από αγάπη και πάθος του δόθηκε ψυχή και σώματι. Είναι κάπως παράξενο που ο συγγραφέας επηρεάστηκε από το κινηματογραφικό έργο όπου ο Κούρκουλος άφησε ολόγυμνη τη Λάσκαρη στο δρόμο για να την εκδικηθεί. Πάντως, πέρα από όλες αυτές τις όποιες μικρές ή μεγάλες αντιθέσεις, το μυθιστόρημα «Η Αδελφότης των Στεναγμών» αποτελεί, για μένα, το μοναδικό ρεθεμνιώτικο της λογοτεχνίας και κατατάσσει με τη δυναμική και την εντυπωσιακή δομή του το Νίκο Ντακάκη στους μεγάλους λογοτέχνες και στους μεγάλους οραματιστές.
Καλό θα ήταν να αφήσει κατά μέρος τις κομματικοπολιτικές του ενασχολήσεις και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία, που όπως φαίνεται τον έχει ήδη κατακτήσει. Και ακόμα να γράφει μικρά μυθιστορήματα και πολλές νουβέλες γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος για ανάγνωση τόσων πολυσέλιδων μυθιστορημάτων.
Καλώς μάς ήρθες στην πλατιά λογοτεχνική οικογένεια, αγαπητέ Νίκο.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια που γνωρίζω τον Νίκο Ντακάκη και που είναι του κλίματός μου, μιας κι από τα φοιτητικά μας χρόνια συμπορευόμαστε στους τότε αγώνες επιβίωσης και ανάδειξης και σπουδής, διαπίστωσα μια δυναμική πνευματώδικη και κατά πολύ αντάρτικη προσωπικότητα. Ποτέ δεν είχα προβλέψει πως αυτή η πολύμορφη, πολυδιάστατη και πολυπράγμων προσωπικότητα θα εξελίσσετο παράλληλα σε μια σπουδαία και σημαντική λογοτεχνική προσωπικότητα.
Την πρώτη γεύση την πήραμε με το πρώτο του έργο που κι εκείνο μας εντυπωσίασε, μα πιστέψαμε τότε πως αποτελούσε μια συρραφή παιδικών αναμνήσεων από το χωριό του. Το έργο αυτό που κυκλοφόρησε το 2005 με τίτλο «Όπως τ’ όνειρο» μας εντυπωσίασε μεν αλλά δεν μας έπεισε ότι αποτελούσε μια νικηφόρα λογοτεχνική αρχή. Και έρχεται το 2007 μέσα σε δυο χρόνια, όχι μόνο να μας εντυπωσιάσει αλλά και να μας καταπλήξει με το νέο μυθιστόρημά του των 412 σελίδων, «Η Αδελφότης των Στεναγμών», ένα έργο που αν αποφεύγονταν ορισμένες επαναλήψεις και πλατειασμοί ως και ορισμένες αστοχίες στους χαρακτηρισμούς π.χ. του κεντρικού ήρωά του, θα αποτελούσε το αριστούργημα της ρεθεμνιώτικης λογοτεχνίας. Και πιστεύω πως τούτο το μυθιστόρημα αποτελεί το κορυφαίο -μέχρι τούδε- μυθιστόρημα, που έχει γραφεί από ρεθεμνιώτη λογοτέχνη. Και το επισημαίνω εγώ που χρόνια τώρα ασχολούμαι με τη λογοτεχνία. Ομολογώ πως ασχολήθηκα μια ολόκληρη εβδομάδα για να το διαβάσω και δεν έπαψα να σκουπίζω τα δάκρυά μου. Είναι τόσο εντυπωσιακές και συγκλονιστικές οι εικόνες και τα γεγονότα που σημαδεύουν τούτο το οδοιπορικό που οι ήρωες αποτελούν τον αντίτυπο των ανθρώπινων παθών που βιώνουμε κάθε μέρα στο κοινωνικό μας πλαίσιο.
Ο Νίκος Ντακάκης, αυτός ο πολύφωτος ρεθεμνιώτης, μας έδωσε μια εργασία που πραγματικά απεικονίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες των καιρών μας. Αδυναμίες και συμπεριφορές μα και πράξεις και προσπάθειες που καταξιώνουν τον άνθρωπο, σαν περισπούδαστη οντότητα. Βέβαια, εδώ μπορεί να διαπιστώσει κανείς τα χίλια τόσα βιώματα του συγγραφέα που είτε τα έζησε, είτε τα άκουσε, είτε τα αντιλήφθηκε.
Και βέβαια σ’ αυτό το έργο υπάρχουν και κάποιες υπερβολές που λίγο πολύ μειώνουν την αξία του μυθιστορήματος. Παράδειγμα ο Αντώνης, αυτός ο κύριος ήρωας του έργου, ο αγωνιστής που από πλουσιόπαιδο κατάντησε να γίνει λούστρος και κουλουράς για να αναδειχθεί μια σπουδαία κοινωνική και οικονομική προσωπικότητα της χώρας. Αυτός ο αγωνιστής, ο πολύ πικραμένος δεν μπορεί σαν τέτοιος χαρακτήρας να γίνει ξαφνικά άγριο θηρίο, με βάρβαρα και απάνθρωπα ένστικτα ώστε να πετάξει στο δρόμο μέσα στο ψύχος την άμοιρη Κατερίνα ολόγυμνη που από αγάπη και πάθος του δόθηκε ψυχή και σώματι. Είναι κάπως παράξενο που ο συγγραφέας επηρεάστηκε από το κινηματογραφικό έργο όπου ο Κούρκουλος άφησε ολόγυμνη τη Λάσκαρη στο δρόμο για να την εκδικηθεί. Πάντως, πέρα από όλες αυτές τις όποιες μικρές ή μεγάλες αντιθέσεις, το μυθιστόρημα «Η Αδελφότης των Στεναγμών» αποτελεί, για μένα, το μοναδικό ρεθεμνιώτικο της λογοτεχνίας και κατατάσσει με τη δυναμική και την εντυπωσιακή δομή του το Νίκο Ντακάκη στους μεγάλους λογοτέχνες και στους μεγάλους οραματιστές.
Καλό θα ήταν να αφήσει κατά μέρος τις κομματικοπολιτικές του ενασχολήσεις και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία, που όπως φαίνεται τον έχει ήδη κατακτήσει. Και ακόμα να γράφει μικρά μυθιστορήματα και πολλές νουβέλες γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος για ανάγνωση τόσων πολυσέλιδων μυθιστορημάτων.
Καλώς μάς ήρθες στην πλατιά λογοτεχνική οικογένεια, αγαπητέ Νίκο.
ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007
Ένα πολύ καλό δώρο στις μέρες που διανύουμε είναι το καινούριο βιβλίο του φίλου και συνεργάτη Νίκου Ντακάκη με τίτλο «Η αδελφότης των στεναγμών» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία. Αποσπάσματα του βιβλίου με τη μορφή αυτοτελών διηγημάτων έχουν βραβευτεί σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Ο Νίκος Ντακάκης έχει ένα ξεχωριστό τρόπο γραφής που καθηλώνει τον αναγνώστη, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει εύκολα κανείς διαβάζοντας και την αδελφότητα των στεναγμών.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία. Αποσπάσματα του βιβλίου με τη μορφή αυτοτελών διηγημάτων έχουν βραβευτεί σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Ο Νίκος Ντακάκης έχει ένα ξεχωριστό τρόπο γραφής που καθηλώνει τον αναγνώστη, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει εύκολα κανείς διαβάζοντας και την αδελφότητα των στεναγμών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
