Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,
Ευχαριστώ θερμά τον αγαπητό μου φίλο Νίκο Ντακάκη και τον εκδότη κ. Μπαρτζουλιάνο για την πρόσκληση στη σημερινή παρουσίαση.
Διαβάζω την αφιέρωση του βιβλίου.
«Ένας μεγάλος είπε « τρία πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος για τις γυναίκες. Να τις αγαπήσει, να υποφέρει γι’ αυτές, να τις κάνει λογοτεχνία» Θέλω να πιστεύω, πως έκανα και τα τρία για σένα.
Στην Αμαλία της ζωής μου»
Ο συγγραφέας, Νίκος Ντακάκης, στην αφιέρωση του βιβλίου του, εκφράζει μια ιδιότητα, που επιτρέπει στον άνθρωπο, να αποδεσμεύεται από όσα θεωρούσε μέχρι χθες, λιγότερο η περισσότερο προσωπικά μυστικά και να προχωρά στην διεύρυνση αυτού του κλειστού προνομίου του,
Είναι το λεγόμενο ‘πλήρωμα του χρόνου’ που κάνει τον άνθρωπο γενναίο, για να δηλώνει χωρίς φόβο, αυτό που αισθάνεται.
Μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής, όσα ακολουθούν, μας
παραπέμπουν στο μακρινό βάθος εκείνων που θέλει να μας μεταφέρει ο συγγραφέα και που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το μύθο, αλλά και με τον βαθύ του συναισθηματισμό.
Ο συγγραφέας, στην «Αδελφότητα των στεναγμών», μέσα από ένα χρονικό πήγαινε-έλα, παρακολουθεί γεγονότα και ανθρώπους και ενώ δημιουργεί ερωτηματικά για την άγνωστη έκβαση, με ελκυστική τεχνική, δημιουργεί και τη μεταξύ τους συνάφεια σχέσης και αλληλεξάρτησης. Μεταξύ μυστηρίου και αποκάλυψης, καλλιεργεί ένα περιβάλλον οικείο προς τη ανάγκη του ανθρώπου για ερμηνεία, με τη δύναμή της περιστρεφόμενη πιο έντονα, όσο πιο μακριά βρίσκεται από τον άξονα της αλήθειας
Η ζωή και οι αναπάντεχες εκδοχές της, παρουσιάζονται σαν ένα μακρινό ταξίδι και η συνεχής ροπή προς τον ζωντανό κόσμο, σαν τη βασανιστική επαναφορά του ανθρώπου από την άβυσσο, με την κυριαρχία του, να επενεργεί σαν ένα είδος προσωπικής αθανασίας.
Και ενώ κάθε φορά επιτρέπει στον άνθρωπο να επιστρέφει από την άβυσσο, όταν επιστρέψει, τον αφήνει, κάθε φορά να πιστεύει, ότι θα παραμείνει και αιώνιος.
ο Δημήτρης, η Τασούλα, ο Κώστας, η Ευτυχία, ο Αντώνης, η Κατερίνα, ο Άλκης, η Αλεξάνδρα.
Ακόμα κι αν δεν τους γνωρίσαμε, σίγουρα θα συναντηθούμε μαζί τους στο πήγαινε-έλα από τη ζωή στην άβυσσο.
Ο Αντώνης, ‘πήγε’ και ‘γύρισε’ αρκετές φορές και ενώ ζούσε την παράπλευρη του αθανασία, κάθε φορά ξαναγύριζε στη ζωή λυτρωμένος και από ένα βάρος.
Μόνο που όταν πια νόμιζε ότι γνώριζε καλά το δρόμο της επιστροφής, απελπισμένος με όλα εκείνα που νόμιζε σαν τη προσωπική του αλήθεια, χάθηκε, με κίνδυνο να χαθεί και ολόκληρη η ζωή του. Μέχρι που η οριστική διαβεβαίωση της ‘τρελής’ Κατερίνας, έμελλε να του σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος, που ήταν ισάξιο με τη ζωή του.
Και ο Αντώνης, δεν είναι παρά ένας απ’ όλους μας και η Κατερίνα δεν είναι παρά μία από όλους, που έχοντας την πεποίθηση του ενός εκ των δύο, ισορροπούμε, μεταξύ τρέλας και λογικής.
Και όταν θεωρούμε δική μας τη ζωή, νομίζουμε ότι μας ανήκουν καμιά δεκαριά ζωές να τις ζήσουμε, μέχρι που κάποτε, θα χρειασθεί εκ των πραγμάτων, να απλώσουμε το χέρι για να μας σώσουν.
Και αν αυτό δεν είναι η μοναδική διέξοδος, ίσως το ‘χέρι βοηθείας’ απλωθεί από τους δικούς μας επαναπροσδιορισμούς, που θα φέρουν τα πάνω, κάτω.
Ίσως γιατί δεν είμαστε τόσο δυνατοί για να είμαστε και απόλυτοι, αλλά ούτε και τόσο εξασφαλισμένοι για να είμαστε και ήσυχοι, όχι μόνο για εκείνα που αδυνατούμε εκ των πραγμάτων να καλύψουμε, αλλά κυρίως, για όλα εκείνα που νομίζουμε ότι δαμάζουμε και στην κυριολεξία μας έχουν κυριεύσει.
Η Αλεξάνδρα και ο Άλκης, έχοντας την ακατάληπτη δύναμη που ενώνει τους ανθρώπους, άντεξαν, ακόμα κι αν χρειάσθηκε όλο το βάρος της αντοχής να το σηκώσει μόνο ο ένας.
Αυτό για άλλους ερμηνεύεται ανεπαρκές και για άλλους ερμηνεύεται σαν μεγάλος έρωτας. Και στην ‘αδελφότητα των στεναγμών’, ο μύθος δε βγαίνει μόνο απ’ τον πυρήνα του, ούτε μόνο από τις μνήμες του συγγραφέα, βγαίνει από την επεξεργασία των έμφυτων αντιλήψεων, που όχι μόνο δεχόμαστε, αλλά τις θεωρούμε τόσο αναγκαίες, όσο και τις άξιες τους να τις παλέψουμε.
Ανάμεσα στην κυριαρχία, τη φυγή και το σπάσιμο της χρονικής ροής, υπάρχει μια στενή σχέση, πού καθορίζει αυτό πού μπορούμε να ονομάσουμε ‘δε φοβάμαι’, ‘ξυπνώ’ , ‘βλέπω με άλλα μάτια’,
αφού πρώτα κατορθώσω να υπερνικήσω αυτό που θεωρούσα ακλόνητα δεδομένο.
Αγαπητοί μας καλεσμένοι,
Η ζωή, δεν θα υπάρξει ποτέ τόσο μικρή για να μη δώσει περιθώρια επανόρθωσης. Και κανένας μύθος δεν είναι τόσο μακρινός για να μη μοιάζει με τη ζωή και καμιά ζωή δεν είναι τόσο στείρα, για να μη μοιάζει με παραμύθι.
Και κλείνοντας, στην ‘αδελφότητα των στεναγμών’,
προβάλλεται ένας άνθρωπος,
που μετά από επανειλημμένες καθόδους και βασανιστικές αναβάσεις, είναι επιτέλους ικανός να εκτιμήσει την επιστροφή του από την άβυσσο και γενναίος, για να θεωρήσει την αγάπη, σαν τη μέγιστη απόδειξη της επιστροφής του στη ζωή.
Σας ευχαριστώ πολύ
Δημήτρης Βαρβαρήγος,Δημήτρης Αετουδάκης, Μανόλης Όθωνας
Ευχαριστώ θερμά τον αγαπητό μου φίλο Νίκο Ντακάκη και τον εκδότη κ. Μπαρτζουλιάνο για την πρόσκληση στη σημερινή παρουσίαση.
Διαβάζω την αφιέρωση του βιβλίου.
«Ένας μεγάλος είπε « τρία πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος για τις γυναίκες. Να τις αγαπήσει, να υποφέρει γι’ αυτές, να τις κάνει λογοτεχνία» Θέλω να πιστεύω, πως έκανα και τα τρία για σένα.
Στην Αμαλία της ζωής μου»
Ο συγγραφέας, Νίκος Ντακάκης, στην αφιέρωση του βιβλίου του, εκφράζει μια ιδιότητα, που επιτρέπει στον άνθρωπο, να αποδεσμεύεται από όσα θεωρούσε μέχρι χθες, λιγότερο η περισσότερο προσωπικά μυστικά και να προχωρά στην διεύρυνση αυτού του κλειστού προνομίου του,
Είναι το λεγόμενο ‘πλήρωμα του χρόνου’ που κάνει τον άνθρωπο γενναίο, για να δηλώνει χωρίς φόβο, αυτό που αισθάνεται.
Μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής, όσα ακολουθούν, μας
παραπέμπουν στο μακρινό βάθος εκείνων που θέλει να μας μεταφέρει ο συγγραφέα και που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το μύθο, αλλά και με τον βαθύ του συναισθηματισμό.
Ο συγγραφέας, στην «Αδελφότητα των στεναγμών», μέσα από ένα χρονικό πήγαινε-έλα, παρακολουθεί γεγονότα και ανθρώπους και ενώ δημιουργεί ερωτηματικά για την άγνωστη έκβαση, με ελκυστική τεχνική, δημιουργεί και τη μεταξύ τους συνάφεια σχέσης και αλληλεξάρτησης. Μεταξύ μυστηρίου και αποκάλυψης, καλλιεργεί ένα περιβάλλον οικείο προς τη ανάγκη του ανθρώπου για ερμηνεία, με τη δύναμή της περιστρεφόμενη πιο έντονα, όσο πιο μακριά βρίσκεται από τον άξονα της αλήθειας
Η ζωή και οι αναπάντεχες εκδοχές της, παρουσιάζονται σαν ένα μακρινό ταξίδι και η συνεχής ροπή προς τον ζωντανό κόσμο, σαν τη βασανιστική επαναφορά του ανθρώπου από την άβυσσο, με την κυριαρχία του, να επενεργεί σαν ένα είδος προσωπικής αθανασίας.
Και ενώ κάθε φορά επιτρέπει στον άνθρωπο να επιστρέφει από την άβυσσο, όταν επιστρέψει, τον αφήνει, κάθε φορά να πιστεύει, ότι θα παραμείνει και αιώνιος.
ο Δημήτρης, η Τασούλα, ο Κώστας, η Ευτυχία, ο Αντώνης, η Κατερίνα, ο Άλκης, η Αλεξάνδρα.
Ακόμα κι αν δεν τους γνωρίσαμε, σίγουρα θα συναντηθούμε μαζί τους στο πήγαινε-έλα από τη ζωή στην άβυσσο.
Ο Αντώνης, ‘πήγε’ και ‘γύρισε’ αρκετές φορές και ενώ ζούσε την παράπλευρη του αθανασία, κάθε φορά ξαναγύριζε στη ζωή λυτρωμένος και από ένα βάρος.
Μόνο που όταν πια νόμιζε ότι γνώριζε καλά το δρόμο της επιστροφής, απελπισμένος με όλα εκείνα που νόμιζε σαν τη προσωπική του αλήθεια, χάθηκε, με κίνδυνο να χαθεί και ολόκληρη η ζωή του. Μέχρι που η οριστική διαβεβαίωση της ‘τρελής’ Κατερίνας, έμελλε να του σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος, που ήταν ισάξιο με τη ζωή του.
Και ο Αντώνης, δεν είναι παρά ένας απ’ όλους μας και η Κατερίνα δεν είναι παρά μία από όλους, που έχοντας την πεποίθηση του ενός εκ των δύο, ισορροπούμε, μεταξύ τρέλας και λογικής.
Και όταν θεωρούμε δική μας τη ζωή, νομίζουμε ότι μας ανήκουν καμιά δεκαριά ζωές να τις ζήσουμε, μέχρι που κάποτε, θα χρειασθεί εκ των πραγμάτων, να απλώσουμε το χέρι για να μας σώσουν.
Και αν αυτό δεν είναι η μοναδική διέξοδος, ίσως το ‘χέρι βοηθείας’ απλωθεί από τους δικούς μας επαναπροσδιορισμούς, που θα φέρουν τα πάνω, κάτω.
Ίσως γιατί δεν είμαστε τόσο δυνατοί για να είμαστε και απόλυτοι, αλλά ούτε και τόσο εξασφαλισμένοι για να είμαστε και ήσυχοι, όχι μόνο για εκείνα που αδυνατούμε εκ των πραγμάτων να καλύψουμε, αλλά κυρίως, για όλα εκείνα που νομίζουμε ότι δαμάζουμε και στην κυριολεξία μας έχουν κυριεύσει.
Η Αλεξάνδρα και ο Άλκης, έχοντας την ακατάληπτη δύναμη που ενώνει τους ανθρώπους, άντεξαν, ακόμα κι αν χρειάσθηκε όλο το βάρος της αντοχής να το σηκώσει μόνο ο ένας.
Αυτό για άλλους ερμηνεύεται ανεπαρκές και για άλλους ερμηνεύεται σαν μεγάλος έρωτας. Και στην ‘αδελφότητα των στεναγμών’, ο μύθος δε βγαίνει μόνο απ’ τον πυρήνα του, ούτε μόνο από τις μνήμες του συγγραφέα, βγαίνει από την επεξεργασία των έμφυτων αντιλήψεων, που όχι μόνο δεχόμαστε, αλλά τις θεωρούμε τόσο αναγκαίες, όσο και τις άξιες τους να τις παλέψουμε.
Ανάμεσα στην κυριαρχία, τη φυγή και το σπάσιμο της χρονικής ροής, υπάρχει μια στενή σχέση, πού καθορίζει αυτό πού μπορούμε να ονομάσουμε ‘δε φοβάμαι’, ‘ξυπνώ’ , ‘βλέπω με άλλα μάτια’,
αφού πρώτα κατορθώσω να υπερνικήσω αυτό που θεωρούσα ακλόνητα δεδομένο.
Αγαπητοί μας καλεσμένοι,
Η ζωή, δεν θα υπάρξει ποτέ τόσο μικρή για να μη δώσει περιθώρια επανόρθωσης. Και κανένας μύθος δεν είναι τόσο μακρινός για να μη μοιάζει με τη ζωή και καμιά ζωή δεν είναι τόσο στείρα, για να μη μοιάζει με παραμύθι.
Και κλείνοντας, στην ‘αδελφότητα των στεναγμών’,
προβάλλεται ένας άνθρωπος,
που μετά από επανειλημμένες καθόδους και βασανιστικές αναβάσεις, είναι επιτέλους ικανός να εκτιμήσει την επιστροφή του από την άβυσσο και γενναίος, για να θεωρήσει την αγάπη, σαν τη μέγιστη απόδειξη της επιστροφής του στη ζωή.
Σας ευχαριστώ πολύ
Δημήτρης Βαρβαρήγος,Δημήτρης Αετουδάκης, Μανόλης Όθωνας
Δημήτρης Βαρβαρήγος, Δημήτρης Αετουδάκης, Σταύρος Φωτάκης
Δημήτρης Βαρβαρήγος, Δημήτρης Αετουδάκης, Βασίλης Αποστολάκης
Δημήτρης Βαρβαρήγος, Δημήτρης Αετουδάκης, Νίκος Ντακάκης
Κώστας Στρατινάκης, Νίκος Ντακάκης, Βασίλης Αποστολάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου